یکی از یاران و همرزمان بختیار بزرگ

19 سال از فاجعه قتل شادروان دکتر بختیار میگذرد این فاجعه بی شباهت به بسیاری از فجایع ای که عوامل جمهوری اسلامی در طول زمامداریشان مرتکب شده اند نیست. کسی از زمامداران جمهوری اسلامی انتظار ندارد که از اینگونه اعمال غیر انسانی خود عذر بخواهد زیرا اینگونه جنایات هنوز هم در دستور کار روزانه آنها میباشد. اما مقصود من آن کسان میباشند که دانسته و یا ندانسته ایشان رادر سال 1357 تنها گذاشتند. اول از همه آن عده ازاعضای جبهه ملی ایران که بخاطر مصلحت جوئی یا به طمع رسیدن به پستی در آن زمان بسیار حساس که میهن ما نیاز به انسانهایی با احساس مسئولیت داشت دکتر بختیار را تنها گذاشتند و او را از جبهه ملی اخراج کردند. و بعد دست اندر کاران رژیم سابق از طیف های گوناگون و با انگیزه های مختلف. و بالاخره فعالان چپ از حزب توده، مجاهدین خلق یا چریک های فدائئ. اگر برای ایران آینده: جدایی سیاست از مذهب را میخواهیم آزادی انتخابات را میخواهیم آزادی مطبوعات را میخواهیم آزادی احزاب را میخواهیم و بسیار از خواست های جنبش آنروز که دکتر بختیار مصمم به اجرای آن بود و مجال نیافت، بایستی اکنون که او در قید حیات نیست به خاطر بیان اینکه اشتباه کرده ایم، از او عذر بخواهیم و آنرا بیان کنیم تا این فرهنگ جا بیفتد. این تنها به این خاطراست که یاد بگیریم، که همه ما اشتباه میکنیم و میتوانیم آنرا اذعان کنیم و از اشتباه خود عذر بخواهیم. این یک قدم کوچک میباشد برای آینده ایران اگر به دموکراسی ایمان آورده ایم. اگر برای آینده ایران نمیخواهیم از فرهنگ حذف استفاده کنیم وا کشور ما به آرامش برسد، باید ابتدا از فرهنگ – طلب معذرت- استفاده کنیم. اگر ایمان آورده ایم که با تمامیت خواهی هرگز یک کشور به آرامش نمیرسد وتنها با تشریک مساعی با سایر گروه ها و احزاب، با تمام اختلاف نظر ها که موجود است، میتوان کشور را ساخت، باید اقرار کنیم که رفتار تمامیت خواهی ما در سال بحرانی 1357 اشتباه بوده است و از اعمال خود عذر بخواهیم. آیا کسی در خود این شهامت را سراغ دارد؟ مصطفی مرید هامبورگ اول ماه اوت 2010