در ماه‌های اخیر، ده‌ها زندانی سیاسی و عقیدتی زیرِ فشارِ بی عدالتی مُزمِنِ حاکم بر همه‌ی آحاد رژیم جمهوری اسلامی ایران، دست به اعتصاب غذا زده‌اند. چرا این زندانیان با وجود آگاهی از خطرهای پیشِ رو جانِ شیرینِ خود را به خطر می‌اندازند؟ آنها که از سرنوشت در حدود ۵۰ زندانی سیاسی زنده‌یاد که در بیش از یک دهه‌ی اخیر در شرایط بسیار مشکوک در زندان و در اثر بی اعتنایی مسؤولان به اعتصاب غذای آنها، سر باز زدن عمدی از ارائه‌ی مراقبت پزشکی، شکنجه، ضرب و جرح و غیره در گذشته‌اند، آگاه هستند. بسیاری از ما با برخی از این نام‌ها آشنا هستیم: زهرا کاظمی، اکبر محمدی، ولی‌الله فیض مهدوی، هدی صابر، امیر حشمت ساران، زهرا بنی‌یعقوب، ابراهیم لطف‌اللهی، امیدرضا میرصیافی، امیر جوادی‌فر، محمد کامرانی، محسن روح الامینی، رامین آقازاده قهرمانی، محسن دگمه‌چی، حسن ناهید، ستار بهشتی، شاهرخ زمانی و ده‌ها تنِ دیگر.
نگاهی به خواست‌های این زندانیان اعتصابی و نیز گزارش‌های دریافتی از زندانیان دیگر نشان می‌دهد که فریاد آنها نه‌تنها از بی‌بهره‌گی از موازین محاکمه‌ی عادلانه، بلکه از قصور رژیم جمهوری اسلامی در زیر پا گذاشتن پیوسته‌ی مقررات مندرج در قوانینِ عموماً پرایراد و ناعادلانه‌ی خودِ حکومت بلند است. رژیمی که برای قوانینِ ناقض حقوق بشر خود اهمیتی قائل نیست، به طریقِ اُولی، موازین دادرسیِ محاکمه‌ی عادلانه‌ی مندرج در حقوق بین‌المللی و عهدنامه‌های بین‌المللی حقوق بشر را که ایران نیز مُتَعاهِد آنهاست، زیر پا می‌گذارد.
اتهام‌های اکثریتِ قاطع زندانیان سیاسی و عقیدتی، به‌طورِ معمول و به رغمِ بیانِ گاه متفاوت، در دو عنوان خلاصه می‌شوند: اقدام علیه امنیت ملی و تبلیغ علیه نظام. در حالی‌که مطالعه‌ی کیفرخواست‌ها و حتا گزارش‌های منتشر شده در منابع رژیم جمهوری اسلامی کوچک‌ترین تردیدی باقی نمی‌گذارد که فعالیت‌های زندانیان عقیدتی و سیاسی در چارچوبِ استفاده از آزادی بیان، آزادی مطبوعات، آزادی گردهمایی، آزادی تشکل، آزادی اندیشه و عقیده، حقوق فرهنگی، حقوق زنان و مبارزه علیه تبعیض، و دیگر آزادی‌ها و حقوقِ مندرج در حقوق بین‌المللی حقوق بشر قرار می‌گیرد. بنابراین، بیدادِ رژیم جمهوری اسلامی چاره‌ای جز اعتصاب غذا برای زندانیان سیاسی و عقیدتی باقی نمی‌گذارد.
بر این اساس، وظیفه‌ی وجدانی همه‌ی ما که به آزادی، حقوق بشر و آرمان‌های دمکراتیک اعتقاد داریم، رساندن پیام این زندانیان با صدای رسا به مردم جهان و نهادهای دمکراتیک و کوشش برای تأثیرگذاری بر دولت‌ها و شرکت‌هایی است که در پی روابط بهتر و پرسود اقتصادی با ایران هستند. و البته در این راه، باید با تمام قوا در دفاع از زندانیان سیاسی ناشناس و شناساندن آنها نیز بکوشیم و فقط به زندانیان سرشناس نپردازیم.
به امید این که این راه، هر روز رَه‌رُوان بیشتری داشته باشد و روزی در آینده‌ا‌ی نه‌چندان دور، بتوانیم آزادی عزیزانِ زندانی‌مان را با هم در ایرانی آزاد و دمکراتیک جشن بگیریم.
۲۲ ژوئیه ۲۰۱۶
۱ مرداد ۱۳۹۵
جامعه‌ی دفاع از حقوق بشر در ایران (عضو فدراسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر)
