رضا مقصدی
ستاره آمد وُ با من، یگانه گشت وُ نشست
وشعر ِتازه ی جان ِمرا به کُرد سپُرد.
وکُرد با من گفت:
کدام برگ؟ کدامین درخت می داند؟
که در برابر توفان ِ بی امان ِخزان
دلِ ترانه ی تابان ِمان ،چگونه شکست.
به غم نشستم و گفتم:
به دختران ِ شکفته ، سلام باید گفت
که در زمانه ی بیداد، اوج ِ فریاد اند.
وشعله بار ترین لحظه های هستی را
به روسفیدی ِجان های خویش می بخشند.
که تا زمانه بداند
هجوم ِتیره ترین باد های پاییزی
دهان ِمژده ی مهتاب را نخواهد بست.
خوشا سپیده دمانی که با سرودِ بلند
زشرق ِ چشم شما ای کبوتران ِ سپید !
بهار ِ تازه تری را به ارمغان آرند.
درون ِآینه ها شورتان شناور باد !
که دختران ِدرخشان ِآرزوی من اید.
ودر برابر سرمای سخت ِ آن سامان
ترانه خوان ِبهاران ِجان ِآن چمن اید.
…………
کلن/آلمان . دوم مهرماه 93 خورشیدی
…………………
ئەی… ئازایەتی کۆبانی
(شێعری ڕەزا مەقسەدی)
ئەستێرە هات و دەئامێزی گرتم و دانیشت و
شێعرە تازەکەی دڵمی کرد بە شێعری کورد و
کورد گوتی : کامە گەڵا ؟ کامە درەخت دەزانێ
لە بەرابەر هێرشی بێ پسانەوەی گەڵاڕێزان
دڵی ڕووناکی گۆرانیمان شکاوە.
دەستەو ئەژنو دانیشتم و گوتم
دەبێ سڵاو لە کچانی شکۆفا بکەین
کە لە ڕۆژگاری بێدادگەریدا لووتکەی هاوارن و
ئاگرینترین ساتەکانی مان دەبەخشن بە ڕوو سووری
تا ڕۆژگار بزانێ
هێرشی ڕەش ترین ڕەشەبای پاییز
ناتوانێ بەر بە ترێفەی مانگ بگرێ.
خۆزگە ئەی کۆترە سپیکان!
لە ڕۆژهەڵاتی چاوانتانەوە
بەربەیانییەکان بە سروودێکی بەرز
مزگێنی بەهارێکی تازەترییان هێنابا.
خۆزگە کوڵەکوڵتان لەسەر ئاوێنە خۆنیشان بدات !
ئێوە کچە درەوشاوەکانی هیوای منن!
ئێوە لە بەرابەر سەرمای بەتینی ئەو وڵاتە
گۆرانیبێژی بەهارەکانی گیانی چیمەنن
“م.باران” (منیژه میرمکری)
