هشدار نسبت به افتادن در چاهی دیگر هنگام رهائی از چنگال جمهوری اسلامی

این اتفاق پاسارگاد و سپس کربلا، (که دقیقاً سند اعتیاد جامعه ی ایرانی گریزان از تفکر و تعقل به احساس مسئولیت و کوشش ان در بت سازی و جایگزینی مراسم به جای تفکر و تدبیر هستند)، باید جماعت فعال فکری و روشنفکران ایرانی را بیدار کرده باشد و ان ها به واقعیت اولویت شناخت بیشتر عنصر ایرانی و شخصیت ملی ان به جای فعالیت های سیاسی ترغیب کرده باشد. اگر تاریخ و کنش ها و واکنش های ایرانی نسبت به تحولات تءثیر گذار بر زندگی خویش را مرور کنیم متوجه می شویم که ایرانی به سبب انکه در طول سه هزار سال گذشته هیچگاه از امنیت و ثبات زندگی و تفکر برخوردار نبوده است، ناچار به ساختار پدر شاهی روی اورده و با تبدیل خویش به عنصری تابع صاحبان قدرت، این فرصت را در اختیار ان ها قرار داده تا با هدایت وی به سوی ارزش ها و سنت هایی که متضمن حفظ موقعیت و جایگاه صاحبان حاکمیت ها می باشد، عملاً منانع از گرایش جامعه به پویایی، دگراندیشی، نقد شرایط و تحول در زندگی خویش گردند. اینکه می بینیم در حماسه ملی ایرانی، رستم پهلوان پیر و کوشا در حفظ وضع موجود(تداوم حکومت پادشاهان و حفظ مرزها)، عامل اصلی قتل پهلوانان جوان همچون سهراب(نماد پویایی) و اسفندیار(نماد دگر اندیشی) می باشد و به واسطه همین رویکردها چه در نزد توده مردم و چه در نزد مدعیان روشنفکری به عنوان نماد مرد ایرانی شناخته شده است، باید حداقل کم فعالین این عرصه ها را قلقلک داده باشد، اما اینکه این همه نیروهای فعال فکری در داخل و خارج کشور، برای یک عده بازیچه وزارت اطلاعات برای نمایش شو در پای این ساختمان موسم شده به آرامگاه کورش سینه چاک کردند، نشانگر این واقعیت است که در نزد جامعه ی ایرانی چه داخل و چه خارج از کشور، تا ثریا می رود دیوار کج. خدا به داد آیندگان این سرزمین برسد.