ارگان رسمی حزب سوسیال دموکرات و لائیک ایران

نان و آزادی!

این مطلب را با دوستانتان به اشتراک بگذارید :

بهروز سورن

در دو روز اخیر بار دیگر اعتراضات مردمی با شعار نان و آزادی اوج گرفته است. تهران, مشهد, قم, نیشابور, کاشمر, بیرجند, همدان, کاشمر, قزوین, خرم آباد, کرمانشاه, اصفهان, رشت, شاهرود, قوچان, اهواز, کرمان, میاندوآب و شهرهای دیگر شاهد اعتراض زحمتکشان کشورمان بوده است و خشم عمومی و نفرت توده مردم کشورمان را از رژیم جمهوری اسلامی نشان داه شد.

خواب زمستانی حکومتیان در سایه حضور نظامی در خاورمیانه بر هم خورد و زمین بازی این نظام بیدادگر به زمین داخلی آن بازگشت. این روزها نیروهای سرکوبگر رژیم با توده هایی روبرو هستند که هیچ چیز برای از دست دادن ندارند و هم از اینرو بازداشت های گسترده در شهرهای مختلف نیز بازدارنده این حرکت سراسری نخواهد بود. اگر چه نیروهای حاشیه ای از جمله جریان منتقد احمدی نژاد و پهلوی چی ها تلاش می کنند که مسیر این نارضایتی ها را تغییر و در راستای منافع و مطامع سیاسی خود روان کنند اما شعارهای اصلی و بنیادین معترضان در چارچوب برنامه های آنان نیست. گرانی و فقر و بیداد فساد مالی حکومتیان سیبل معترضان است و نمایانگر تعرض مردمی به سرمایه داری و حکومت مدافع انان است.

از جمله مختصات این اعتراضات را چنانچه در نظر بگیریم میتوانیم بر خصلت سراسری بودن آن تاکید کنیم همانطور که سرکوب سراسری نیز را در پی داشته است. بازداشت معترضان بدلایل واهی و استفاده از نیروهای انتظامی و ضد شورش با گاز اشک آور, ماشین آبپاش, باتوم برای مقابله با تظاهرکنندگان نشان از خیزشی است مردمی که جان به لب به گرانی و فقر و بی عدالتی معترض هستند. چنانچه تا کنون فریادهای عدالتخواهانه کارگران, معلمان, بازنشستگان, دانشجویان, پرستاران, فعالین مدنی به شکل تعرضات موضعی بودند و براحتی سرکوب می شدند اما امروز خصلت عمومی و سراسری این تحرکات اعتراضی برای یک زندگی بهتر وبال گردن رژیمی شده است که جز زبان سرکوب نمی شناسد.

آنچه مسلم است جمهوری اسلامی نه توان حل معضلات مردم را دارد و نه برنامه انرا و هم از اینرو بی پاسخ در برابر نیروئی قرار گرفته است که میتواند بطور بالقوه گور کن کل نظام استبدادی فقها باشد. آنچه مسلم است این حرکت سراسری در داخل کشور بسیاری از معادلات کنونی را متاثر خواهد کرد و حضور نظامی رژیم در خارج از کشور را تقلیل خواهد داد.این وقایع دقیقا در ارتباط نزدیک با مبارزات گسترده کارگری و معلمان, بازنشستگان و مال باختگان و شورش کارگران از جمله هپکو و سایر مراکز کارگری هست. اعتراض به گرانی, فقر و سفره خالی زحمتکشان محرک این اعتراضات است. حال آنکه میدانیم در سالهای گذشته کارگران کشورمان هیچگاه و هیچ زمانی پرچم مبارزه بر علیه بیداد اقتصادی و اجتماعی را رها نکردند.

از سوی دیگر تلاش هایی برای ایجاد وحشت عمومی انجام میشود که محتملا از سوی اطلاعاتی های خود رژیم است. آنها شایعه پراکنی می کنند که گویا این اعتراضات از سوی خود نظام و برای شناسایی مخالفان است. این زجه ناله ها تنها علیه همبستگی مردمی سر داده میشود که جان به لب دارند و نان و آزادی می طلبند. تجربه قیام بهمن ۵۷ اما اینبار همراه مردمی است که چک سفید به هیچ جریان سیاسی فریبکاری ندهند و بر مطالبات پایه ای و خواستهای زمینی خود پایبندی نشان دهند. پهلوی چی ها و احمدی نژادهایی که سالها زمام امور را در دست داشتند تلاش میکنند که به مبارزات خودبخودی و سراسری موجود معنایی جناحی دهند و از اب گل آلود ماهی بگیرند. هم از اینرو هشیاری نیروهای اپوزیسیون در هر شکل و شمایلی چه فردی و چه سازمانی بسیار مهم است. این وقایع نشان میدهد که تا چه حد حکومت الهی موجود شکننده و آسیب پذیر است و تدارک سرنگونی آنرا میتوان از همین امروز پی ریخت. هیچگاه نباید فراموش کرد که جمهوری اسلامی در تعرض به سفره حقیر کارگران و خانواده هایشان کم نگذاشته است و از همه امکانات حکومتی خود برای تاراج سرمایه های ملی و طبیعی استفاده کرده است. وظایف نیروهای اتقلابی ایجاد تردید در خلوص این اعتراضات نیست بلکه افزودن به توان و همبستگی عمومی علیه حاکمیت این نظام سرکوبگر و جنایتکار است.

برخی از شعارها:

قم: جمهوری اسلامی نمی خوایم, نمی خوایم

آخوند حیا کن, مملکتو رها کن

زندانی سیاسی آزاد باید گردد

ملت گدائی می کند, آقا خدائی می کند

سوریه را رها کن, فکری به حال ما کن

نترسید نترسید, ما همه با هم هستیم

پلیس بر دزد را بگیر

مرگ بر دیکتاتور, مرگ بر روحانی

ملت ما بیدار است و از دزدی بیزار است

بی شرف حیا کن سلطنت رو رها کن

اعتراض شیرزن اصفهانی به اوباش خامنه ای