میزگرد با مهرداد درویش پور و مینا احدی درباره اعدام و دیگر اشکال خشونت سازمان یافته در جمهوری اسلامی ایران.
در این میزگرد که با مدیریت کیوان جاوید برگزار شد درباره شکنجه سفید و چرایی رونق گرفتن این شکل از شکنجه در ایران، گسترش اعدام ها همچون قتل عمد سازمان یافته و اهمیت کمپین هایی همچون مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی و لغو مجازات اعدام سخن گفتیم. اشاره کردم که نخستین بار که در 1986 در سخنرانی علیه حکم اعدام در استکهلم سخن گفتم که (سپس تحت نام خشونت و قدرت و ضرورت لغو مجازات اعدام در نشریه تلاش منتشر شد) چگونه اکثر سازمان های سیاسی اپوزیسیون و چپ (به جز سازمان وحدت کمونیستی که با انتشار آفیشی علیه اعدام از سخنرانی ام حمایت کرد) طرفدار مجازات اعدام بودند و حتی به نکوهش سخنانم که معنای آن این است که یعنی لاجوردی و خلخالی و خمینی و.. نباید اعدام گردند، پرداختند.
آن روزها سخن گفتن از لغو مجازات اعدام سخنی “لیبرالی” بود و شاید تنها یکی دو سازمان چپ و جمهوری خواه مخالفت خود با اعدام را اعلام کرده بودند (اگر درست به خاطر داشته باشم سازمان جمهوری خواهان ملی ایران نیز از نخستین سازمان های مخالف اعدام بود). اما تجربه زندگی در کشورهای دمکراتیک، گسترش گفتمان دمکراسی در میان ایرانیان و از همه مهم تر ابعاد وحشتناک اعدام ها در ایران توسط حکومت گروه های هرچه بیشتری از مردم را به ضرورت مخالفت با حکم اعدام جلب کرد. با این همه تاکید کردم که مبارزه علیه حکم اعدام نه در تیول شخص یا گروه خاصی است و نه باید به میزان پیش رفت گفتمان نفی مجازات اعدام در ایران خوش بین بود. مخالفت میلیونی مردم با اعدام سه جوان شرکت کننده در خیزش آبان الزاما به معنای مخالفت با نفس مجازات اعدام توسط امضا کنندگان هشتک اعدام نکنید نیست. هم از این رو به سخنان به جای دکتر حسین باقر زاده اشاره کردم که بدرستی گفتند هشتک نه به مجازات اعدام باید جایگزین اعدام نکنید شود. خانم مینا احدی دبیر کمپین علیه مجازات اعدام نیز درباره فعالیت های این کمپین و دیگر نقطه نظرات خود سخن گفتند.
