تصمیمات اقتصادی اخیر و برخورد شدید با معترضان نشان می‌دهد حاکمان، عبرتی از اعتراضات عمومی پیشین نگرفته‌اند. آنان که به خیابان آمدند، مستضعفین و ستمدیدگانی بودند که انقلاب برای نجات آنان برپاشده بود. نباید به بهانه برخی خارج‌نشینان که به دنبال موج‌سواری هستند، خیل عظیم معترضان را مقلدان گوش به فرمان سلطنت‌طلبان و مجاهدین دانست. نباید به اعتبار حضور احتمالی چند تیم تروریستی مردم نگون‌بخت جان به لب رسیده را باغی و یاغی نامید. نباید به‌زعم آنکه مقامات امریکایی مدعی حمایت از معترضان هستند عامل نارضایتی اعتراض کنندگان را تحریک بیگانگان قلمداد کرد. مگر می‌توان تردیدی بر حضور ساکنان فقیر مناطق حاشیه شهرها در اعتراضات داشت، مگر می‌توان کمترین شکی در باره حضور تهیدستان زینبیه اصفهان، اسلام‌شهر تهران، کوت عبدالله اهواز، و امثال آن در اعتراضات اخیر داشت؟
چرا آنان که قرار بود حقوقدان باشند به منش امنیتی- نظامی خود بازگشته‌اند؟ کدام مقامی از اینکه اعتراض فرودستان شهری را سرکوب کرده به خود خواهد بالید؟ پس از این با چه اعتبار و آبرویی می‌توانید تهیدستان را به امید تشکیل مجلسی در راس امور به پای صندوق‌های رای کشانید؟
بر فرض که خون‌ها شسته شوند، بر فرض که فقرا به زندگی سراسر رنج خود باز گردند، بر فرض که جوانان عاصی در گوشه‌ای پنهان شوند، بر فرض که دانشجویان راهی بازداشتگاه شده و یا سرخورده به کلاس‌ها برگردند، بر فرض همه‌ی اینها آیا نمی‌توان پیش‌بینی کرد که در آینده شعله‌های اعتراض باز هم افروخته خواهد شد؟ مگر آموزه‌های دینی به ما نیاموخته‌اند که “الملک یبقی مع الکفر و لایبقی مع الظلم”.
ما ضمن اعتراض به برخوردهای خشن، غیر قانونی و غیر انسانی با مردم ناراضی اعلام می‌کنیم:
۱. عامل اصلی اعتراضات اخیر، نابسامانی‌ها و بحران‌های اقتصادی – اجتماعی حاصل از سیاست‌های نادرست حکومت است که جز با اصلاحات ساختاری از طریق آغاز گفتگوی ملی در داخل کشور برای بهبود وضعیت ممکن نیست.
۲. اکثر معترضان، ایرانیان ناراضی از “فقر” و “فساد” و “تبعیض” و ناتوان از تامین معیشت خود و خانواده‌شان بودند. وظیفه هر نظام مردمی عذرخواهی جدی از آنها به سبب تحمیل چنین شرایط سهمگینی است. به ویژه عذرخواهی و دلجویی از خانواده‌های جان‌باختگان وظیفه دینی و انسانی مسئولان امر است.
۳. آزادی معترضان بازداشت شده و پرهیز از تکرار رویه‌های گذشته از جمله تحت فشار قرار دادن بازداشت شدگان می‌تواند راه را برای ایجاد آرامش نسبی و آغاز گفت و گوی ملی برای خروج از بحران فراهم آورد.
۴. ما اعتقاد راسخ داریم به‌‌رغم همه‌ی فشارها باید از هر گونه اعمال خشونت پرهیز کرد. بی‌تردید گسترش دامنه خشونت کمترین دستاوردی برای مدافعان منافع ملی، تمامیت ارضی، عدالت و آزادی نخواهد داشت.
سی ام آبان ۱۳۹۸
هاشم آقاجری – قربان بهزادیان نژاد – سید علیرضا بهشتی – علیرضا بهشتی شیرازی – حبیب‌الله پیمان – علیرضا رجایی – حسین رفیعی – رضا رییس طوسی- فریدون سحابی – احسان شریعتی – فیروزه صابر – کیوان صمیمی- طاهره طالقانی – ابوالفضل قدیانی – نظام‌الدین قهاری- فاطمه گوارایی- محمد محمدی اردهالی- سعید مدنی.
