جلال ایجادی
جنگ دولت ترکیه علیه کردهای سوریه و رها کردن کردها توسط آمریکا یکبار دیگر استراتژی اشتباه رهبران سیاسی کرد را بنمایش می گذارد. احزاب کرد در چهار کشور ایران و ترکیه و عراق و سوریه با اشتباه مهلک خود بارها مردم کرد را به کشتن داده اند و یا آنها را به بن و بست و ناامیدی کشانده اند. بطور مسلم حکومت های این چهار کشور دمکراتیک نبوده و مردم و احزاب نمی توانند بیان آزاد داشته باشند. ولی با توجه به سازش قدرتهای منطقه ای با قدرت های جهانی و تغییرات متعدد سیاست خارجی آنها، اغلب اوقات منافع حیاتی کردها نادیده گرفته شده است. در تمام بازی های «فدرالیسم» و «کردستان بزرگ» احزاب کرد، مردم کرد بازنده بوده اند. از قاضی محمد که فرمانبر شوروی بود تا بارزانی ها که فئودالیسم و اتوریتاریسم کرد را نمایندگی میکرده اند تا اوجالان که تروریسم را وسیله کسب قدرت نمود تا مسئولان کرد در سوریه که در قمار با امریکا باختند و بالاخره تا رهبران احزاب کرد ایرانی که پیوسته اشتیاق به آمریکا و عربستان و اسرائیل را منعکس ساخته و حتا در وسوسه سازش ناپاک با جمهوری اسلامی بوده اند، ما با اشتباهات مهلک و خانمانسور این رهبران مواجه بوده ایم و به این خاطر مردمان کرد دستخوش پریشانی و سردرگمی بوده اند.
برخی ناسیونالیستها قومگرای آذری و کرد به بهانه واهی مبارزه علیه «ستم فارسها» به افسانه و دروغپردازی پرداخته و سرنوشت مشترک ایرانیان را نفی کرده، دردهای مشترک را نادیده انگاشته و تبعیض های حکومتی و نابرابری های ایرانیان و از آنجمله کرد و بلوچ و عرب را نتیجه اقدام «فارس ها» معرفی می نمایند. این افراد جعل کننده واقعیت تاریخی و فرهنگی هستند. همه جمعیت ایران ملت ایران است زیرا این ملت با یک سرزمین تاریخی و یا زبان وحدت دهنده و فرهنگ کهن و آرزوهای مشترک زندگی کرده اند و ستم های مختلف را تجربه کرده اند. ما متنوع هستیم و در ضمن دارای یک سلسله خودویژیگی هویتی مشترک هستیم. در ایران عقاید نژادپرستانه عامیانه علیه عربها و افغانها موجود است و علیه آنها باید مبارزه فرهنگی نمود. در ایران تبعیض دینی وجود دارد و اهل سنت و بهایی ها از امتیازات شیعیان محرومند. در این زمینه ها باید مبارزه مشترک نمود. عناصر قومگرای آذری که مبلغ جدایی هستند و به ترکیه و عربستان سعودی و باکو چشمک میزنند خود را بدروغ ستمدیده معرفی میکنند حال آنکه پادشاهان و سلطانها ها و حاکمان ایران طی قرنهای متمادی ترک و آذری بوده اند. رهبران کرد پیوسته تلاش دارند کردهای ایرانی را از ملت ایران جدا کرده تا طرح های فدرالیسم قومی خود را آبیاری کنند.
تا زمانی‌که کرد زبانان در کشورهای چهارگانه، به‌جای تکیه بر مردمان کشورهای خود و مشارکت در دولت‌های مشترک متبوع، به ایدئولوژی برتری جویانه انزواطلب و اسلحه کلاشینکف خود متکی باشند و به‌عنوان سربازان پیاده در خدمت اهداف و منافع احزاب معامله‌گر کردی باشند، آلام اشان کاهش نخواهد یافت و قربانی های زیاد خواهند داد. مردمان کردزبان در کشورهای سه‌گانه ترکیه و عراق و سوریه، اگر نیک بیاندیشند، درخواهند یافت که مشارکت فعال در حکومت ملت‌های متبوع و کسب اعتماد مردمی آنان از یکسو، و از سوی دیگر حفظ پیوند‌هایِ فرهنگیِ تاریخیِ خود با ملت ایران ـ و نه تنها کردزبان‌های استان کردستان و سایر استانها ـ در بستر ایران بزرگ فرهنگی، بزرگترین و نیرومندترین دکترین امنیتی برای آنان در شرایط بحرانی منطقه خاورمیانه خواهد بود. متاسفانه حکومت های موجود دمکراتیک نیستند ولی فشار برای تغییر قدرت سیاسی با همت همه شهروندان کشوری، کم هزینه ترین راه حل می باشد.
(جلال ایجادی 19/10/2019).
