بهروز سورن
بالاخره سران جمهوری اسلامی شهامت اظهار نظر درباره اعتراضات سراسری را پیدا کردند و هر جناح بر اساس موقعیت و منافع خود در اینباره سخن گفتند. چنانچه انتظار میرفت از تمامی زوایای این اعتراضات گسترده تخریب چند شیشه و سطل های زباله را دیدند و نهی از منکر کنان خواستار عدم تخریب سطل های زباله شدند. آنها نگفتند که پول و دکل نفتی و یا سرمایه های ملی در بانک ها و اختلاس های میلیاردی اقازاده ها چه شد؟
مطالب زیر را بخوانید:
- بیانیه اتحاد بین المللی در حمایت از اعتراضات توده های اعماق علیه حاکمیت رژیم ایران
- نقش زیاد نیروهای محرکه جامعه در دفاع از جنبش ملی ایرانیان
گفته نشد که چگونه مافیای اقتصادی سپرده گذاران را به خاک سیاه نشاند و دار و ندار آنها را به باد داد؟ گفته نمیشود که چگونه سفره حقیر کارگران و زحمتکشان تهی شد و چه کسانی به ان در سالهای اخیردستبرد زدند؟ چرا و چگونه گرانی و تورم کمر شکن شد و کدام مافیای ارزی و اقتصادی در آن دست داشتند؟ گفته نمی شود که چه کسانی و چه طیفی از بیکار شدن هزاران انسان شرافتمند تولیدگر سود بردند و میبرند؟
اما در عوض سطل اشغال های خیابانی که سپر دفاعی جوانان و معترضان در برابر وحوش مسلح رژیم قرار گرفت بعنوان اموال عمومی و تخریب ان مورد سرزنش قرار گرفت تا بهانه ای برای آتش گشودن و سرکوب حق طلبان حاضر در صحن خیابانها باشد. تا نیروهای مسلح رژیم بتوانند بی دغدغه خاطر بر روی گرسنگان و آزدی خواهان آتش بگشایند. تا کف خیابان ها را از خون جوانان معترض گلگون کنند.
تدارک سرکوب همیشه اینگونه آغاز میشود تا معترضان را متعرض به اموال عمومی جلوه دهند و سرکوب انان را در امتداد دفاع از مردم و اموالشان نشان دهند. طبیعی است که در چنین لحظاتی سرنوشت ساز جناحین حکومتی به یکدیگر نزدیک میشوند تا حاکمیت فاسد خود را برهانند. قابل پیش بینی بود که دولتی های روحانی نیز همصدا با اصولگرایان مارش انقلابی مردم در خیابان ها را خشونت آمیز و آنان را اغتشاش گر بنامند حال آنکه تا کنون و در جریان این اعتراضات حداقل ۱۵ نفر را کشته اند, صدها زخمی و صدها نفر را دستگیر و روانه زندان ها کرده اند.
از گوشه و کنار خبر میرسد که پروژه تخریب اموال عمومی بطور سیستماتیک و از سوی نفوذی های اطلاعاتی حاکمیت در میان تظاهرکنندگان انجام می پذیرد. هم از اینرو هشیاری معترضان در مواجهه با عناصر مشکوک بسیار ضروری است. گفته میشود که این افراد تلاش میکنند که جهتگیری تظاهرات را در مسیر از پیش تعیین شده هدایت و سپس در معرض سرکوب نیروهای بسیج و لباس شخصی قرار دهند. برنامه ریزی و سازماندهی تظاهرات خیابانی از قبل امر مهمی است. این خیزش همگانی سکوی پرشی به دمکراسی نیز هست.
بنابر این میبایستی همه راه ها را بر روی اپورتونیست های سیاسی که برای پریدن به قدرت سیاسی سالها با کمک دلارهای شیوخ و امپریالیست ها خیز برداشته بودند, بست. این مهم تنها میتواند با همیاری تشکل های حاضر در صحنه و خیابان صورت گیرد. تزریق هر گونه رهبری از سوی اپورتونیست های سیاسی غیر محلی میتواند اهداف اصیل خیزشگران را با ناکامی روبرو کند. نباید فراموش کرد که هر گونه سازش و عقب نشینی فرصتی دوباره برای سرکوب عمومی به حاکمیت خواهد داد. استمرار اعتراضات مستقل و پافشاری بر مطالبات ابتدائی رمز پیروزی و موفقیت این خیزش سراسری مردمی است.
تجربه انقلاب سال ۵۷ اما در برابر همه ماست. بدون توجه به تجارب تاریخی در گذشته امکان پی ریزی فردائی بهتر موجود نیست. هم از اینرو فاصله گرفتن از تمایلات جناحی و فرقه ای تحمیلی از سوی سازمان ها و دول حامی انها از ضرورت هاست. چنانچه در خیزش گسترده سال ۱۳۸۸ تمامیت خواهی جناح حاکم از سوی اصلاح طلبان مورد حمله واقع شده بود اما امروز با گذر از آن تمامیت جمهوری اسلامی زیر سوال رفته است و آنهم نه از سوی طبقات میانی جامعه بلکه از سوی پابرهنگان, کارگران و زحمتکشان کشورمان صورت می گیرد. مطالبات پائینی ها اما در دستور کار و برنامه هیچ یک از تشکلات اپورتونیست نیست. رهبری و هدایت این اعتراضات تنها بدست توانای انان است که در صحنه خیابان فریاد می زنند و جان میدهند.
بهروز سورن
۰۱.۰۱.۲۰۱۸
صحنه آرایی حکومتگران برای سرکوب خیزش سراسری مردم
