بهروز سورن
زنجیره ای از اخبار و گزارشات در شبکه های رسانه ای و مجازی در جریان است. این زنجیره درباره اوضاع بسیار خطرناک زیستی زندانیان در زندانهای کشور است. هشدار عمومی نهادهای حقوق بشری و مدافعان حقوق زندانیان و بویژه زندانیان سیاسی نیز نتوانست تلنگری بر شقیقه متحجران جنایتکار حاکم بزند و در چنین شرایط اضطراری زندانیان را از حلقه مرگ و ابتلا به ویروس کرونا به خارج از آن هدایت کند. علیرغم تبلیغات عدیده ای که دست اندرکاران نظام برای فریب افکار عمومی راه انداخته اند که گویا دهها هزار از زندانیان را مرخصی داده اند که اغلب آنها زیر پنج سال حکم داشته اند اما شاهدیم که شاخص ترین زندانیان سیاسی و عقیدتی را هنوز در سیاهچاله های خود نگاه داشته اند و میخواهند مرگ تدریجی آنها را تماشا کنند. علاوه بر این احضارهای مکرر فعالین سیاسی, کارگری و مدنی نیز برای روانه کردن آنها به زندانها جریان دارد.
فرار زندانیان, به روشنی شرایط طاقت فرسا و هراس عمومی زندانیان را از ابتلای عمومی به این ویروس مهلک را نشان میدهد. زندانیان جرایم عادی و زندانیان سیاسی و عقیدتی از عمق فاجعه مطلع هستند و میدانند که اگر چه گریز بی پروا از زندانها میتواند مرگ افرین باشد اما ماندن نیز در انتظار مرگ نشستن است ولی بتدریج. هم از اینرو و با این منطق و تصمیم اقدامات فرار از زندانها مکررا اتفاق می افتد. بروجرد, سقز, الیگودرز و تبریز و آخرین شورش در زندان بزرگ تهران فشافویه از جمله زندانهایی بوده اند که با این وقایع مواجه شده اند. از زندان پارسیلون شهرستان خرم اباد شروع شد و علیرغم تیراندازی ماموران زندان به انها که یک نفر نیز کشته شد اما 23 نفر از زندانیان موفق به فرار شدند.
شورش زندان سقز بر طبق گزارشات بیش از هشتاد زندانی فراری داشته است حال اینکه شورش در زندان تبریز توسط نیروهای امنیتی این زندان سرکوب شده است. این اعتراضات و شورش ها در دوبند از زندان تبریز که به اجرای تبعیض در بخش نامه عفو و مرخصی زندانیان بوده است با سرکوب نیروهای امنیتی زندان مواجه شده است و بنابر آخرین گزارشات هفت نفر از زندانیانی که در سقز موفق به فرار شده بودند دوباره بازداشت شده اند و دو نفر از آنان خود را تحویل داده اند.
بنظر میرسد دستگاههای سرکوب جمهوری اسلامی بشدت در هم پاشیده اند و در برابر اراده زندانیان برای گریز از مهلکه کرونا ناتوانند. حفاظت زندانهای کشور بعنوان اجرای احکام قضایی جمهوری اسلامی نماد استحکام سیستم هر حکومتی است و این ابزار هم اکنون ناکارآمدی خود را با تشتت و سردرگمی نشان میدهد حال آنکه نمایانگر این نکته نیز هست که در چنین شرایطی اعتراضات مردمی در اشکال متنوع خود با رژیمی شکستنی و لرزان روبرو خواهد بود.
29.3.2020
