در ماده 23 منشور جهانی حقوق بشر که شامل چهار بند است و کشورهای امضا کننده این منشور از جمله جمهوری اسلامی ایران، خود را متعهد به اجرای آن کرده اند، چنین می‌خوانیم:
هر انسانی حق دارد که صاحب شغل بوده و آزادانه شغل خویش را انتخاب کند و از شرایط کاری منصفانه و مورد رضایت خویش برخوردار باشد و به هنگام بیکاری، مورد حمایت دولت قرار گیرد.
هر انسانی حق دارد که بدون هیچگونه تبعیضی در برابر کار مساوی، از دستمزدی مساوی بهره مند گردد.
هر کسی که کار می‌کند حق دارد از دستمزدی منصفانه و رضایت‌بخش برای تأمین خود و خانواده خویش به طریقی که شایسته حیثیت و کرامت انسانی باشد، برخوردار گردد و در صورت نیاز از پشتیبانی‌های تکمیلی اجتماعی برخوردار گردد.
هر شخصی حق دارد که برای حفاظت از منافع خود اتحادیه صنفی تشکیل دهد و یا به اتحادیه‌های صنفی بپیوندد.
دولت جمهوری اسلامی در بیشتر موارد در تضاد با بندهای این ماده و سایر مواد اعلامیه جهانی حقوق بشر قرار می‌گیرد و درخواست‌ها و مطالبات صنفی کارگران ایران برای بهبود شرایط کار و زندگی را با سرکوب، زندان و شکنجه پاسخ می‌دهد.
در این میان قوه قضائیه که قانوناً می‌باید مستقل و مرجع دادخواهی شهروندان و کارگران ستمدیده باشد، خود به عنوان بزرگترین ترین ناقض حقوق بشر و سرکوبگر مطالبات کارگران عمل می‌کند. هم اکنون در زندان‌های تهران و شهرستان‌ها و در کنار دانشجویان، هنرمندان، دگراندیشان، روزنامه نگاران، وکلا و فعالان جامعه مدنی ایران، ده ها تن از کارگران ایران و فعالان سندیکایی با احکام سنگین و در شرایطی نامناسب زندانی هستند*.
کشوری که با وعده های رهبران انقلاب اسلامی قرار بود «بهشت مستضعفان» باشد، هم اکنون و پس از ۳۷ سال عوام‌فریبی، به جهنمی از فقر، بیکاری، گرسنگی و فساد برای کارگران و اقشار زحمتکش ایران تبدیل شده است. شورای عالی کار جمهوری اسلامی حداقل دستمزد را برای سال جاری هشتصد و بیست هزار تومان تعیین کرده است. این در حالی‌است که نماینده کانون صنفی کارگران وابسته به دولت ایران حداقل هزینه زندگی را برای یک خانواده ایرانی سه میلیون و دویست هزار تومان برآورد کرده است. بدین ترتیب کارگران نخستین قربانیان تبعیض‌های اقتصادی و پیامدهای ناگوار تورّم و گرانی سرسام آور هزینه های زندگی در ایرانند. افزایش آمار خودسوزی‌ها و خودکشی‌های ناشی از فقر و بیکاری و اعتیاد به مواد مخدر و تن‌فروشی و کُلیه فروشی و غیره، همگی بیانگر فقر گسترده ای است که اقشار فرودست و انبوه بیکاران در ایران با آن دست به گریبان اند.
در سالگرد روز جهانی کارگر که یادآور مبارزات تاریخی و حق‌طلبانه کارگران در کشورهای مختلف جهان برای دستیابی به حقوق پایمال شده خود می‌باشد، کارگران شاغل و چندین میلیون کارگر بیکار در ایران مانند سال‌های گذشته از حقوق اولیه محروم و در زیر خط فقر زندگی می‌کنند.
روز اول ماه مه در تعداد قابل توجهی از کشورهای جهان، بعنوان روز همبستگی و پشتیبانی از کارگران و زحمتکشان جشن گرفته می‌شود.
شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران از مطالبات به حق کارگران ایران پشتیبانی می کند. ما از نهادهای بین المللی مدافع حقوق کارگران درخواست می‌کنیم که از خواست‌های کارگران ایران حمایت کنند، ما از مجامع بین المللی می‌خواهیم که جمهوری اسلامی را برای به رسمیت شناختن حقوق کارگران ایران که در منشور جهانی حقوق بشر بر آنها تأکید شده است، تحت فشار قرار داده و خواهان آزادی کارگران زندانی در ایران گردند.
به مناسبت روز جهانی کارگر، «شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران» یک برنامه بررسی و گفتگو در باره وضعیت کارگران و زحمتکشان ایران و مبارزه آنها به صورت پالتاکی برگزار خواهد کرد. این برنامه با شرکت صاحب‌نظران در این زمینه، روز یکشنبه 8 ماه مِه، ساعت 12 به وقت شرق آمریکا، 18 به وقت اروپا و 20:30 به وقت ایران، در تالار پالتاک شبکه همبستگی برگزار می‌شود.
solidarity for human rights in iran
category: Middel East
sub category: community & family
شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران
20 آوریل 2016
*تعدادی از فعالان شناخته شده کارگری که هم اکنون در زندان به سر می برند، عبارتند از: بهنام ابراهیم زاده، محمد جراحی، سعید شیرزاد، جعفر عظیم زاده.
محمود صالحی، علی نجاتی، رضا شهابی، ابراهیم مددی، داوود رضوی و عثمان اسماعیلی از جمله فعالان کارگری می‌باشند که همگی پیش از این سال‌ها در زندان بوده اند و برای آنان حکم‌های جدید زندان صادر شده است.
نیروهای امنیتی در هر لحظه و به هر بهانه ای می‌توانند حسن رسول زاده و جلیل محمدی را که اخیراً با قرار وثیقه آزاد شده اند، به زندان برگردانند.
کنشگران سندیکاهای معلمان نیز که با حکم‌های سنگین در زندان هستند عبارتند از: اسماعیل عبدی، علیرضا هاشمی، محمود بهشتی لنگرودی و رسول بداقی.
علی اکبر باغانی در خرداد 94 به اوین احضار شد و برای اجرای حکم 6 سال زندان به رجایی شهر منتقل گشت. وی ده سال تبعید به زابل را هم بعد از پایان زمان حبس در پرونده اش دارد.
۹ کارگر معترض معدنِ سنگ آهن بافق، همچنان در انتظار نتایج محاکمه خود هستند و ۱۵ کارگر معدن مس میدوک فعلاً با قرار وثیقه آزاد شده اند.
تعداد دیگری از کارگران مبارز به ویژه در شهرستان‌ها در زندان هستند که متأسفانه اطلاعی از آنها در دست نداریم.
امضاها :
۱ – انجمن همبستگی ایرانیان – دالاس
۲ – انجمن جمهوریخواهان ایران – پاریس
۳ – انجمن حقوق بشر و دموکراسی برای ایران/ هامبورگ
۴ – بنیاد اسماعیل خویی
۵ – پیوندسرای نویسندگان، شاعران و هنرمندان سکولار دمکرات ایران
۶ – جامعه دفاع از حقوق بشر و دموکراسی در ایران – سوئد
۷ – حامیان مادران پارک لاله – دورتموند
۸ – حامیان مادران پارک لاله – هامبورگ
۹ – حامیان مادران پارک لاله – لندن
۱۰- حامیان مادران پارک لاله – فرزنو
۱۱- شبکه همبستگی ملی فرزنو – کالیفرنیا
۱۲- فدراسیون اروپرس
۱۳- کانون فرهنگ و هنر فرزنو
۱۴- کانون مدافعان حقوق بشر کردستان
۱۵- کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی – پاریس
۱۶- کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی
۱۷- مادران پارک لاله ایران
۱۸- مادران صلح مونترال
۱۹- همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران – مونترال
۲۰- همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران – نیویورک
۲۱- همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران – لوس آنجلس
