بوی کتلت مادرم 


بوی کتلت مادرم ،
بوی کتلت مادرم آنقدر خوب بود و من همیشه آنقدر گرسنه از مدرسه به خانه بر می گشتم که اغلب سلام را فراموش میکردم ، ولی صورت خسته اما همیشه خندانش ،که می گفت اومدی دخترم، و من می گفتم آخ جون کتلت و در جواب می گفت برای تو هم کمی کته تو قابلمه کوچیکت درست کردم !

کتلت های چیده شده در دیس، گوجه فرنگی های خرد شده توی بشقاب و نان لواش آب خورده لای سفره پارچه ای ، دیگه نمی تونستم منتظر بمانم، کیفم را در راهرو پرت می کردم و چشمهایم دنبال کوچیکترین کتلت بود که در دیس بود ،چون اون همیشه مال من بود ، بر حکم اینکه بچه آخر بودم یه کوچولو درست می کرد تا تو آشپزخونه بخورمش… 

سفره ای که می چیدیم خوشمزه ترین غذای دنیا را تو خودش جا میداد.
اصلا کتلت، همه چیزش سرشار از خاطره است؛ از نحوه ی درست کردنش بگیر تا بوی مست کننده و لذت خوردنش لای نون با سبزی خوردن تازه … و بعد روغنش از لای انگشتانت بریزه تا به آرنجت برسه… و لیس بزنی ..‌.
فرق نمی کرد چند تا کتلت بود و برای چند نفر آدم ، که انگار هیچ وقت سیر نمیشدی از خوردن آن… 

کوچکتر که بودم، وقتی قد و قامتم  به زحمت به ارتفاع اجاق گاز می رسید، کنارش می ایستادم و حرکت انگشت هایش را در برداشتن گلوله ای از مواد و صاف کردن آن روی کف دست چپش و دست راستش هی تو کاسه آبی که در کنارش بود خیس میکرد را دنبال می کردم . 
از صدای «جلیز» تکه گوشت که توی تابه می افتاد لذت می بردم، و همیشه دوست داشتم کمی قدم بزرگتر بود که توی کتلت ها را براش چنگال بزنم، بعد ها که قدم رسید دیگه چنگال را از اول تو دستم نگه می داشتم تند تند می زدم توشون… 
همیشه خدا این پا اون پا می کردم زودتر تموم بشه و اون آخری که همیشه کوچولوتر از همه میشد  زودتر درست بشه چون مال من بود، و فکر می کردم اون کتلت  خوشمزه تر از بقیه  بود،
آخ که چقدر همه کتلت های مادرم دلچسب و خوشمزه بودند.

بزرگتر که شدم، در دبیرستان، کتلت های مادرم ، غذای ظهرم در دبیرستان بود، با دوستانم می بلعیدیم، هر کس یه گاز از ساندویج اون یکی… 
بعد از سالها دوری از مادر و وطنم سال ها طول کشید تا کتلت خوب درست کردن را یاد بگیرم، تا کتلت هایم وا نرود،سفت نشود، شور یا بی نمک نشود، خلاصه فرمولهای مختلف را امتحان کردم تا شباهت به کتلت های او را داشته باشد.
بی فایده بود ، همه را امتحان کردم سیب زمینی خام یا پخته ، 
تخم مرغ کمتر یا بیشتر،
آردنخودچی یا نشاسته ذرت…. هیچ کدوم مؤثر نیست، هیچ کتلتی در دنیا نمیتونه مزه اون کتلت ها را بدهد.

بعد از بیست سال، کتلت هایی که درست می کنم را همه در خانواده دوست دارند جز خودم!
الان دیگر مادرم را ندارم، اما آرزو دارم تنها یکبار دیگر، بچگی هایم را مزه کنم، با خوردن دست پخت مادرم .

راستش را بخواهی کتلت یک غذا نیست ، یک شیوه ی زندگی است و هیچ کتلتی در دنیا هیچ وقت، 
مزه ی کتلت مادرت را نمی دهد.
مطمئنم این حس یک حس مشترک برای تمام ماست…

ستاره سرگشته