بازگشت ما بر سر خط مشق نانوشته

این انتخاب از میان انتصابات تدبیر شده حکومتی و لابی ها و دلالان چپ و راست درون و برون مرزیش بار دیگر نشان داد که در نبود یک اپوزیسیون منسجم و رهبری مبارزاتی قادرند به نقش افرینی برای استمرار وجودی خود در سطحی گسترده از میان تضادها و نارضایتی های عمیق بپردازند . نمیتوان همه نقد را بسوی نظام حکومتی و دلالانش کشاند ، و نمیتوان با نقد بر توهم ساخته و پرداخته شده در میان مردم انان را تنها علت پایداری نظام دانست . گسست و گسل اپوزیسیون برانداز از خود و از مردم ضلع دیگریست از دلایل و پرسشی که در این وادی بدان کمتر نگریسته میشود . . اپوزیسیون ایرانی اگر میخواهد در زندگی سیاسی مردم کشور نقش افرین باشد نخست باید از گسلهای درونی خود عبور نموده و جبهه ای از تمکین کننده گان به حداقلهای دمکراسی و ممکن فراهم اورد . اپوزیسیون ایرانی نه میتواند در انحصار دادخواهی چپ باشد و نه راست سیاسی ، نه میتواند نگاه های صورتبندی نظام کشوری و دور منظر این و ان طیف را در ارایی همگن و مشترک بگنجاند و نه انها را از منظر حقوقی نفی نماید . این اپوزیسیون باید تا کنون اموخته باشد که از میان اینهمه تفاوت مدیریتی برای تفاهم فراهم اورد . بار دیگر فرایند و کارزار انتخابات ثابت نمود که حاکمیت با اطاق فکر و تدبیر و بکار گیری از داشته های تبلیغاتی مستقیم و غیر مستقیم خود چگونه میتواند حتی سرنوشت یک ملت را در مدیریت خود بسوی مسیری متفاوت از طبیعت خود رهنمون نماید . هشدارهای اپوزیسیون عملا به دلیل ضعف در مدیریت تبلیغاتی و فرهنگ سازی و در اختیار نداشتن امکانات ارتباطی موثر و عدم باورپروری از یک وجود بدیل خواهانه بگونه معلق در میانه شور و همهمه های تبلیغاتی حاکمیت شنیده نشده و اگر هم شنیده میگردید بدلیل نداشتن وزن سیاسی جدی انگاشته نگردید . این انتخابات و کارزارش ثابت نمود حتی اتحاد طیف گونه قادر به تاثیر گذاری در ذهنیت عمومی بگونه حادث سازی یک بدیل ممکن موثر نخواهد افتاد . مانند اتحاد شش حزب کردستانی انهم برای مردمی که سرنوشت خود را حتی در محل زیست جغرافیای ملی – زبانی خود جدا از سرنوشت پایتخت و سراسری نمی. انگارند . در همین رابطه بود که پیام تهنیتم بدین اتحاد فرایند اتحاد گسترده تر با عزم تصرف پایتخت را همراه داشت . تدبیر و اطاق فکر نظام در برون شد از استیصال تاریخیش او را بر ان میدارد که از خودکامه گی به نظامی اقتدارگرا در امیزه ای از تفکر ملی و مذهب ملی روی بیاورد . برای رسیدن بدین جغرافیای سرنوشت و تاریخ میبایست حافظه متفاوتی را از انچه هست بیافریند تا نیاز و مطالبات مردم خود را از درون چنین حافظه ای صحنه ارایی نماید . برای رسیدن بدین مهم هم نیازمند زمان و گذار از طول عمر نسل دادخواه عدالت میباشد و هم استحاله دادخواهی ها بدرون با رویکردی تمکین گنانه به مشروعیت نظام . بنابراین برای مشروعیت خوانی نظام همه تدابیر لازم باید بکار گرفته شوند و این امر میبایست با بی نقشی اپوزیسیون برانداز همراه گردد . جالب این است که این روند حد اقل سه دهه خود را با انواعی از موازی سازیها و جایگزینی ها اشکار ساخته و اپوزیسیون برانداز هنوز متوجه تدبیر میرایی خود نگردید . اولین و مهمترین اقدام فوری اپوزیسیون ایرانی در پسا این انتخابات اقدام و عملی جدی و نه شعار و وعده برای بقا و حیاتی موثر در سپهر سیاست ، بازگشت به سر خط مشق نانوشته اش یعنی یافتن راهکاری برای یک همایش ملی میباشد .