در گفت‌وگو با بهروز بیات سیاست‌مدار جمهوری‌خواه و کارشناس برجسته در فن‌آوری هسته‌ای، پرسیده‌ام: امکان‌ها و ناامکان‌ها ی یک درگیری هسته‌ای میان ایران و اسراییل چه‌گونه است؟ آیا به تعبیری که توماس فریدمن در نیورک‌تایمز در باره رهبران ایران و اسراییل به‌کار برده است، امکان یک جنگ هسته‌ای تمام عیار میان حزب‌الله حاکم بر ایران و حزب‌الله حاکم بر اسراییل هست؟ و در چنین امکانی فاجعه و اندازه‌ها ی آن چه گونه خواهد بود؟ با بالا گرفتن برخورد میان ایران و اسراییل گمانه‌زنی‌هایی بر سر درگیری ی هسته‌ای میان ایران و اسراییل هم بود. پس از موشک‌باران اسراییل از سو ی ایران و تهدیدها ی لفظی نتان‌یاهو به تلافی دردناک و سخت، برخی هم انتظار و هم اشاره به حمله به زیرساخت‌ها ی اتمی ایران را داشتند. با این وجود ایرانیانی هم بودند که با وجود چنین خطرهایی هم‌چنان به پیش‌واز جنگ رفتند و حتا کنار اسراییل ایستادند. آیا در میان این دسته از ایرانیان دریافت مناسبی از جنگ و حجم ویرانی‌ها ی ممکن آن بود؟ آیا دریافتی از امکان جا‌به‌جایی میلیونی و حتا هزینه‌ها ی انسانی انبوه چنین رخ‌دادی در میان بود؟ یا همانند همیشه گروهی متر نزده، بریده بودند؟ امکان‌ها و ناامکان‌ها ی جمهوری اسلامی در یک چنین رودرویی اتمی چیست؟ و کشورها ی اروپایی و به ویژه آمریکا در چنین داستانی در کجا می‌ایستند؟ آیا اسراییل به‌تنهایی از امکان تهدید هسته‌ای ایران برخوردار است؟ آیا ایران در فربودها و واقعیت‌ها یک خطر جدی اتمی برای اسراییل است؟ اسراییل در بزرگ‌نمایی خطر ایران هسته‌ای در پی چیست؟
ارگان رسمی حزب سوسیال دموکرات و لائیک ایران
منو
