سخنان مانا نیستانی / کاریکاتوریست در یکصد وهفتمین نشست انجمن گفتگو و دموکراسی – پاریس
نشست یکصد و هفتم
آیا بدون طنز می توان زندگی کرد؟ حضور طنز و بویژه کاریکاتور در دوران معاصر در فرهنگ ملل و اقوام گوناگون حکایت از آن دارد که انسان ها نیاز دارند گاه از الگوهای رفتاری و بیانی متعارف خارج شوند و فضائی در حاشیه ی قراردادهای فرهنگی، اجتماعی و سیاسی ، – هر چند ناپایدار- به وجود آورند و در آن نفسی تازه کنند. مثل های فکاهی،کاریکاتور، نوشته ها و نمایش های طنزآمیز اما ، در موارد بسیاری در خود ، نیشی گزنده و تیغی نهفته دارند که الگو پردازان سیاست،اخلاق و ادب را بر آشفته می کند. ایران در دوره های مختلف تاریخ خود اشکال گوناگونی از طنز پردازی،طنز گریزی و طنز ستیزی را تجربه کرده است. در دوران معاصر ، کارتون و کاریکاتور نیز ،همچون سلاحی گویا و موثر به این عرصه پای گذاشته و اعتبارو منزلتی شایان توجه یافته است. در یکصد وهفتمین نشست انجمن گفتگو و دموکراسی – پاریس ، با حضور : • مانا نیستانی / کاریکاتوریست • تینوش نظم جو / ناشر و مترجم چند اثر طنز می خواهیم پیرامون تجربه ی ملموس کاریکاتوریست ها و طنز پردازان امروز ایران پرس و جو کنیم و اشکال متنوع مقاومت را در برابر گزندگی این نوع بیان ،چه در حوزه ی فرمانروائی حاکمان خود کامه و چه در عرصه ی اقتدار پاسداران سنت و اخلاق رد یابی کنیم. چه بسا از این رهگذر چرائی استقبال افکار عمومی و میزان تاثیر گذاری طنز و کاریکاتور راهم به سنجش بگذاریم. براستی ، آیا تفاوتی میان “زود رنجی ” حاکمان مستبد ، با نابردباری احتمالی مردم وجود دارد ؟ آیا زمانی که یک کاریکاتوریست ، لبه ی تیغ گزنده ی نقدش را بسوی استبداد نشانه می رود، همان می کند که ” مقدسات” و رسوم نقد پذیر را هدف می گیرد؟ •
مدیر نشست : بیژن برهمندی زمان: شنبه هفدهم اکتبر2015
