وای از آن آتشی که بر تن و جان ما افکنده شد

سحر خدایاری( سارا)  خودرا به آتش کشید و چهار روز بعد در منتهای درد، درست در عاشورای حسینی که میلیونها نفر در آن از فرط عزا داری از خود بیخود بودند،  جان باخت. او نمونه ی  باز مانده ی سنت اعتراض بود. وقتی این سنت با بی رحمی تمام در ملک تبعیض ها سرکوب می شود باقیمانده آن چه بسا به گونه ای نا سالم و ویرانگر سر برون می آورد. سارا، “دختر آبی”،  دختری با تمایل انسانی و سالم برای شور ورزشی بود. چه بسا پیش از آن بارها سرکوب و محرومیت و بی اعتنائی او را دچار بیماری روانی یا شخصیتی دو قطبی کرده بود. او تاب تحمل تبعیض و تنبیه بیش از این را، آن هم برای آن که به یک خواست انسانی خود پاسخ داه است، نداشت. او در حالی بار تحمل رنج باز جوئی و دادگاه و محکومیت به زندان را بر دوش می کشید که از روانی سخت ضربه خورده  و آزرده رنج می برد. او در زمانی بار این نا ملایمت های روار فته بر خود را می دید که حتا یکی از فوتبالیست های با نام و بی نام و ثروتمند و کم توش و یکی از فوتبال  دوستان  عادی هوشیار یا مسخ شده و بی خیال دست کمک اجتماعی و فردی به سوی او دراز نکرد، که هیچ، اعتنائی هم نشان نداد.
 پس از خود سوزی سارا  نیز صدائی  دراین سکوت کویری و در این  زمزمه ی همیشگی عقب مانده های” آبیته وقرمزته” شنیده نشد مگر به استثنای بسیار .  و حالا با مرگ او نیز جز نامه ی آبکی یک مسول دولتی به مسول دیگر تا کنون آوائی از دل مردگان در قید حیات، تقریبا هیچ صدائی در نیامده است. باشگاه استقلال که دختر آبی  به آن عشق می ورزید دم بر نیاورده است . هنوز نیز ، پس از خبر مرگ جانگداز او خبری از ذره ای جوانمردی ورزشی و پر کاهی از “یاد گار تختی”  نیست. اعتراضی اگر هست فقط از سوی شماری از معدود نمایندگان فکری آزاد اندیشی این کشور است. این سکوت بی غیرتی است، بی معرفتی است و ضد اخلاق انسانی و انسانی- ورزشی است.
سارا پروانه وار سوخت  و ما را با این دل شکسته و جان رو به پایان سوزاند. مسئول این مرگ رقت بار و تکان دهنده فشار آوران بر آزادی زیست  انسانی در این سرزمینند.  بی تردید، اما، خاموش ماندگان این عرصه ی فراخ ورزشی  و ورزشکارانی  که از صدها هزار بل میلیونها نفر هوادار و شیفته به ثروت های کلان و مال و منال و حاشیه ی امن دست یافته اند،  اما بی اعتنا وبز دل توپ می زنند و تماشا می کننند و معترض این رنج جانکاه دختر آبی و همه ی ما و خانواده و یارانش نمی شوند،  همان قدر مقصرند بلکه خاک بر سراند.
 دیگر، از مسولان و با زبان خوش و قانونی چه بخواهیم که تاکنون نخواسته ایم . اما همچنان دوره می کنیم رنج ها را.