دانم که دگر اشک برای تو نمانده دانم که دلت خون است فریاد نمانده چشم تو پر از خشم دست تو پر از سنگ* چشم تو، مانند خدنگی

زری شمس ما حکومت شاه و شیخ را آزموده ایم و با گوشت و استخوان زیان های مرگبار این حکومت ها را چشیده ایم. اکنون زمان آن رسیده

به شب های عبوس و تیره و تنها قصه می گفتم برایت    نازنینم و بر زانوی من آغوش شب را جست و جو می کرد چهره ی

زنی را می شناختم  که در گوشم زمزمه می کرد: من همانم که آنی دارم از مهر نشانی دارم گنجینه رمزها و رازهایم سرچشمه عشقم جادویی نهان دارم

زری شمس و منوچهر تقوی بیات غزل ۱۷۷  بحر رمل مثمن مخبون اصلم مُسبَغ فاعِلاتُن فَعَلاتُن فَعَلاتُن فَع لان ۱- حسب حالی نَنِوشتیم و شد ایّامی چند محرمی کو