عـاقلان نقطه پرگار ِ وجــودند ولــــی

عباس جعفری

عـاقلان نقطه پرگار ِ وجــودند ولــــی 
عشق داند که در این دایره سرگـــردانند

نیست معلوم که در پرده اسرار چه کرد 
آن که پُر نقش زد این دایره ی مینایی

کس ندانست که در گردش پرگار چه کرد 
فکر عشق آتش غم در دل حافظ زد و سوخت

اگر چه حافظ ترسیم کننده ی نگرانی امروز ما از آمدن و رفتن است ، ولی هرگز راه حلی پیش نهاده ندارد . نصیحتی که به خیری انجامد نمی کند ، اگر چنین خطایی مرتکب شده بود خود را تا حد ِ شاگردی سعدی نزول ِ شأن می داد ، و یا چون ملّای روم « همه دانی » که برای هر خصلتی فضیلتی آماده می داشت . مسئله این جاست که اگر اثر هنری جوهر ِ خود را که حساسیت عاطفه است کم کند و به عقل پردازد از مرتبت هنرمندانه ی خود کاسته است . 
هنر ناب سودی ندارد ، سودی مادی ، اخلاقی ، دینی و یا … فقط حس این همانی ذهن ما را تجلی می بخشد و نگاه ما را به هستی گسترش می دهد . عاطفه ما را بیدار می کند . جلوه زیبا شناختی و انسان شناختی هنر ِ شعر است که مرتبه ای والا – چون ملکه ی هنر ها را به او اختصاص داده ، چه زیبا گفته : در شعر ریتمی پنهان است ، به ریتمی فلکی بی شباهت نیست . وزن و قافیه و ردیف بدن آدمی را به ترنم می دارد . 
با خواندن شعر آوایی روحانی در سینه به حرکت در می آید که اگر مهار حس خود را رها کنیم به صورت زمزمه و یا آواز مترنم میشود . 
ذات هنر تکریم و ستایش انسان است . همین جاست که در طول تاریخ هزار ساله شعر ِ ایرانی جدال بین شیخ و شاعر را شاهدیم . شیخ و زاهد ستایش و تکریم را شایسته تنها ذات باری تعالی می دانند ولی شاعر انسان را تجلی خدا ، و قابل ستایش می داند . ستایش انسان را ستایش خالق ِ هنرمند می داند .