منوچهر برومند سها ای دل امروز نه عیدست  کجا عید ؟ عزاست چشم  دانا ز  شرر باری   غم   خون  پالاست خنده  بر لب  ننشیند  

زبیده جهانگیری متخلّص به شبنم سال ۱۳۲۰ خورشیدی در تهران چشم به جهان گشود و یکم امر داد ماه ۱۳۹۸ در همان شهر دیده از دیدار جهانیان فرو

کولاک و طوفان برف و یخبندان سنگلاخ زندگی کوره راه های کوهستانی و رگبار گلوله های دشمن از هر سو  بر لبه پرتگاه ایستاده ایم دستم را به

زهرا شمس و منوچهر تقوی بیات غزل ۴۴۹ بزرگان بسیاری بوده اند که به حافظ این اندیشمند بزرگ پارسی گوی و مردم دوست، عشق می ورزیده اند و در خاطرات

سروده منوچهر برومند         م ب سها اندرین  دنیا  که رفتن  سرنوشت آخر ست زندگانی   قصهء    پر غصهء   نا باور ست لاله  زاری  بین  ورا  با  زائرانِ    داغدار

شعر و متن: شادی سابُجی الا ایرانِ ما شی فروشی توی بازارِ جهانی نیست ای “خون شویِ خندان رو“،  چه امضا می کنی با پوزخندی زشت، کاغذها پس

غزل ۸۴ بحر مضارع مثمن اخرب مکفوف مقصور     مفعول فاعلات مفاعیل فاعلان ۱ – ساقى بیار باده که ماهِ  صیام رفت در ده قدح که موسم ناموس‏ و نام رفت

در گلستان دیگر سرود عندلیبان به گوش نمی رسد. برگ گل ها  کفن هزاردستان شده است.  حالا ما مانده ایم با خشمی نهفته در سینه با کوهی از