حسن حسام رساتر از اذانِ شبکوران؛ سرود زندگی جاری ست میان رؤیا و سیلاب ِ طالبانی سدی ست سخت-بنیاد از عشق و رزم و فریاد *** جهان طالبانی

ی. صفایی قلبم می تپد در هجوم احساسات  تشنه لب تا سرودی بخواند وطنم، در آتش  و بغض ترک خورده فریاد میزند تو خود، معجزه ای  برخیز درهجوم

  منوچهر برومند سها ای دل امروز نه عیدست  کجا عید ؟ عزاست چشم  دانا ز  شرر باری   غم   خون  پالاست خنده  بر لب  ننشیند  

زبیده جهانگیری متخلّص به شبنم سال ۱۳۲۰ خورشیدی در تهران چشم به جهان گشود و یکم امر داد ماه ۱۳۹۸ در همان شهر دیده از دیدار جهانیان فرو

کولاک و طوفان برف و یخبندان سنگلاخ زندگی کوره راه های کوهستانی و رگبار گلوله های دشمن از هر سو  بر لبه پرتگاه ایستاده ایم دستم را به

زهرا شمس و منوچهر تقوی بیات غزل ۴۴۹ بزرگان بسیاری بوده اند که به حافظ این اندیشمند بزرگ پارسی گوی و مردم دوست، عشق می ورزیده اند و در خاطرات

سروده منوچهر برومند         م ب سها اندرین  دنیا  که رفتن  سرنوشت آخر ست زندگانی   قصهء    پر غصهء   نا باور ست لاله  زاری  بین  ورا  با  زائرانِ    داغدار