درماندگی روشنفکران در برابر دین و تروریسم اسلامی

جلال ایجادی

تروریسم اسلامی و واکنش در غرب

هفته نامه فرانسوی «شارلی ابدو» در شماره ۱۳۰۹ در انتقاد به اسلام به طنز نوشت «اسلام دین صلح جاودانه» و کاریکاتوراش نشان میدهد که این «صلح جاودان» بر روی جسد قربانیان تروریسم اسلامی قرار گرفته است. بمعنای دیگر صلح اسلامی همانا مرگ دیگران است. آیا پیام این طرح غلوآمیز و غیرمسئولانه است؟ هرگز. من در مقاله پیشین نوشتم که اسلام دین استعماری است و دلیل این گفته همانا تاریخ تجاوز اعراب مسلمان به ایران، تخریب آبادی و معماری و هنر توسط مهاجمان، غنیمت و چپاول ثروتهای این سرزمین و قصد دقیق آنها برای نابودی ایرانیت است. اسلام نمی توانست دین صلح باشد زیرا هدف اش تصرف خشونتبار برای برده گرفتن و جمع آوری غنیمت بود. این گفته متکی به محتوای آیات قرآنی و تمام جنگ های پیامبر و خلفای عرب است. اسلام به جنگ مقدس یا جهاد معتقد است زیرا «کفار» را باید نابود کرد. تروریسم اسلامی کنونی ادامه همان جهاد قرآنی است. تروریست های داعشی دروغ نمی گویند آنها به آیات قرآنی استناد می کنند. همانگونه که آیت الله خمینی و خلخالی و لاجوردی به همان آیات اتکا می نمودند تا جنایت خود را مشروع نشان دهند.
تروریسم اسلامی بمثابه یک رویداد هولناک مرتب تکرار میشود، جامعه غربی مقاومت میکند ولی کنترل خود را از دست نمیدهد. تروریستها خواهان ایجاد تشنج هستند تا تمدن غرب واژگون شود و خلافت اسلامی برقرار گردد. غرب دارای ارزشهایی است که مورد قبول اسلام انحصارگر نیست. ساموئل هانتینگتون در کتاب «برخورد تمدن‌ها» که در سال ۱۹۹۳ منتشر شد کشمکش جهان غرب با جهان اسلام را پیش بینی نموده بود. حمله به ایران زمین و حمله به غرب از یک منطق مشترک پیروی می کند. اسلام نمی تواند با دمکراسی غربی سازگار باشد و خواهان نظم جهانی متکی بر شریعت و حکومت الله است.
همانگونه که در قرآن آمده باید کفار را کشت و داعشیان آیه قرآنی را اجرا میکنند. فرانسه، آلمان، بلژیک، اسپانیا، هلند و بسیاری کشورهای دیگر جهان میدان عملکرد تروریسم است. انفجار بمب، سربریدن، کشتار با مسلسل، له کردن افراد زیر چرخهای کامیون، گردن زدن با شمشیر، هواپیماربایی، تبدیل کودکان به بمب انتحاری، از جمله شگردها و تکنیک های تروریستی است. تروریستها مردم را می کشند تا جامعه در هراس افتد و بستوه آید. آنها می کشند تا غرب شکننده شود، شهروندان از زندگی همیشگی خود دست بردارند، دولتها عصبانی شده و اشتباه عمل کنند و واکنش ناهنجار نسبت به مسلمانان نشان دهند. آشفتگی جامعه و نارضایتی شهروندان مسلمان زمینه ای مناسب برای عملیات خرابکارانه بعدی اسلامگرایان افراطی است. آنها خواهان جنگ و جهاد داخلی هستند. در محاسبه آنها شهرهای حومه در فرانسه و بلژیک و انگلستان، با تمرکز بیش از پنجاه درصد جمعیت مسلمان، زمانی که به حالت عصیانی کشیده شوند، بهترین وضع برای سربازگیری جهادی و شعله ور ساختن آتش نفرت است. متاسفانه تروریست ها متحدانی دارند مانند تمام سلفی ها و فناتیک ها که زمینه ایدئولوژیک مناسب را برای تروریستها آماده می کنند. تمام مسجدها و انجمنها و شبکه های فعال اسلامگرا در مبارزه سیاسی و اجتماعی و فرهنگی بسیار فعال هستند و آنها بطرز پیاپی سیاستمداران و روزنامه نگاران و افراد ساده لوح را تحت تاثیر قرار می دهند. طبیعی است که فناتیک ها تروریسم اسلامی را محکوم نمی کنند و با حیله و تقیه در خدمت آنها هستند. در غرب سیاستمداران و روزنامه نگاران اقدامات تروریستی را گزارش داده و محکوم میکنند ولی قادر نیستند ریشه ایدئولوژیک و دینی این تروریسم را ببینند و بعلاوه تمایل برای جلب رای افراد مسلمان تبار آنها را محتاط و فلج می کند. افزون بر آن، روشنفکران بسیاری با ساختار روانی نواستعماری، به حمایت از دین اسلام پرداخته و آنرا دین بیچارگان و زحمتکشان معرفی می کنند و هرگونه مبارزه فکری با این دین استعماری را یک خطای نابخشودنی معرفی می کنند. این روشنفکران «اسلاموفیل» بوده و همت اصلی اشان مبارزه با شخصیت های لائیک و منقدان اسلام است.
دیروز روشنفکر ایدئولوژیک زده در فرانسه مانند ژان پل سارتر و لویی آلتوسر و لوئی آراگون از استالینیسم حمایت می کردند و امروز در شرایط خطرناک دیگری بخشی از روشنفکران غرب با قدرت به دفاع از اسلام بعنوان ایدئولوژی محرومان پرداخته و هر منقد آزاد اندیش را «اسلام هراس» معرفی کرده تا مبارزه فکری را تخطئه کنند. دیروز سراب ایدئولوژی استالینی برخی شخصیت ها را مبهوت کرده و قضاوت هوشیارانه را از آنها سلب نموده بود و امروز توده پرستی و فرصت طلبی و عدم شجاعت و بی دانشی، روشنفکران فراوانی را به کرنش در برابر اسلام کشانده است. این کرنش تاریخی، سرآغاز سیاهی های بزرگ فرداست. خوشبختانه روشنفکران و سیاستمدارانی هستند که استواری نشان داده و علیرغم هجوم تبلیغاتی فناتیک ها و «اسلاموفیل»ها به مبارزه فکری و فلسفی و سیاسی علیه اسلام و آسیبهای آن ادامه می دهند. فیلسوف الیزابت بادانتر، فیلسوف آلن فینکل کروت، اندیشمند پاسکال بروکنر، فیلسوف میشل اونفری، روزنامه نگار کارولین فورس، جامعه شناس فیلیپ دیریبارن، نویسنده ژیل کپل، اندیشمند آدونیس، از جمله اندیشمندانی هستند که وظیفه روشنفکری خود را فراموش نکرده و ایدئولوژی تروریستی و اسلامگرایی را پیوسته مورد بررسی انتقادی قرار می دهند.
سیاسیون و روشنفکران ایران چه میکنند؟
یکی از ویژگی های دنیای روشنفکری تولید فکری آنهاست. روشنفکران ایرانی دارای تولید برجسته ای نیستند. ولی بهر حال فعالترین این روشنفکران و قلمزنان در سایتهای گوناگون مقاله منتشر میکنند و در شبکه ها و رسانه های گوناگون مصاحبه پخش میکنند. در میان انبوه نوشته ها و گفته ها، بسختی میتوان در نقد اسلام و تروریسم اسلامی مطلبی پیدا کرد. آنها در باره همه چیز می نویسند و اظهار نظر می کنند و حتا برنامه دولتی و اقتصادی و اجتماعی عرضه می کنند، ولی نظری و نوشته ای در باره یکی از آسیب های تاریخی و اجتماعی و فرهنگی جامعه ما یعنی آسیب های ناشی از اسلام منتشر نمی کنند. البته بصورت بسیار نادر اگر مطلبی در باره اسلام بیاید محتوای آن در باره حکومتگران اسلامی است، یا در جهت تصحیح و متقاعد کردن نواندیشان دینی است و یا خواهان تقویت «اسلام رحمانی» و تلفیق اسلام و دمکراسی هستند. حال آنکه باید نشان داد که میان دین اسلام و قرآن با دمکراسی هیچ فصل مشترکی نیست و ما نباید اسیر توهم خطرناک باقی بمانیم. در عرصه دینی ما نیازمند توسعه پژوهش هرمنوتیک در باره قرآن و اسلام هستیم و نقد این دین و شیعه گری یک نیاز ساختاری و بنیادی است. روشنفکران غیر دینی جامعه آنچنان سیاست زده و توده گرا و رفیق باز هستند که همه مسائل را به امر سیاست محدود کرده و مفیدترین کار را کمک به جناح اصلاح طلب و نخبگان دینی میدانند. روشنفکران غیر دینی یکی از وظایف اساسی خود که همان روشنگری و نقد دین باشد را فراموش کرده اند.
این کرنش در برابر دین استعماری اسلام تازگی ندارد. کارنامه حزب توده و سازمانهای چریکی و غیر چریکی چپ در زمان پهلوی، سکوت و کرنش در برابر اسلام بوده است. برخی از اعضای این سازمانها در گفتگوی دوستانه یادی از جمله مارکس میکردند که دین افیون توده هاست. ولی آنها هرگز این شجاعت را نداشتند این گفته مارکس را در جامعه تحلیل کنند. تاریخ جنبش روشنفکری با بیسوادی و دگماتیسم سیاسی و پنهانکاری عجین شده است. آنها از مکتب های فلسفی شناخت جدی نداشتند، از تئوریهای اقتصادی و جامعه شناسی و انسانشناسی و تاریخی مختلف بی اطلاع بودند و از شناخت هرمنوتیک قرآن و اسلام کاملن محروم بودند. آنها تاریخ خود را فراموش کردند. خسرو گلسرخی در دادگاه گفت: مولا علی نخستین سوسیالیست جهان بود و مولا حسین ایستاد و شهید شد و راه خلق راه حسین است. او افزود ما اسلام حقیقی و اسلام حسینی و اسلام مولا علی را تائید میکنیم. (رجوع شود به دفاعیات گلسرخی). متاسفانه عمق بی دانشی گلسرخی در باره اسلام و شیعه و نیز ابعاد ازخودبیگانگی و مسخ شدگی روانی او، نمونه ای از وضعیت کل جامعه روشنفکری ایران است. اینگونه روشنفکران، افسون شده دینی هستند که نافی هویت ایرانی است و آنها در عمل، خدمتگذار دشمنانی هستند که به ایران زمین تاختند تا آنرا مستعمره ساخته و فرهنگ و هویت ایرانی را نابود سازند.
همین روحیه مسخ شده اسلام گرا، مددکار طبقه روحانیت در زمان انقلاب اسلامی و عامل تحکیم قدرت ولایت فقیه مطلقه می شود. طبقه آخوندها بقدرت می رسد، انحصار سیاست و اقتصاد و ثروت را بدست می گیرد، تمام جان مردمان و مال این سرزمین را به کنترل درمی آورد و همه این امتیازات را به برکت اسلام و زور تصرف می کند. ماجرای انقلاب ایران نتیجه یک تاریخ طولانی ازخودبیگانگی، بیخردی و ناتوانی نخبگان سیاسی، استبداد سیاسی و دینی، قدرت شبکه های اسلامی، همراهی برخی قدرتهای جهانی، حیله گری و جاه طلبی سیاسی آیت الله ها، توده های اسیر دین، نبود نهادهای دمکراتیک و روشنفکری پرتوان و بالاخره ذهنیت عقب مانده و دین خو و مسخ شده جامعه روشنفکری بود. حال با توجه به این تجربه بزرگ روشنفکران ایرانی هنوز درنیافته اند که دین اسلام سیاست و اخلاق و فرهنگ را به تباهی کشانده است. روشن است که طبقه روحانیون مسئول چنین تراژدی است، ولی این طبقه با دین اسلام و شیعه گری یعنی با ابزارها و محرکه ایدئولوژیک خود اوضاع را اداره کرده است. نازیسم یک گروهبندی اجتماعی و یک ایدئولوژی نژادپرستانه است، استالین متعلق به یک دسته بندی اجتماعی سیاسی و بوروکراتیک است ولی در ضمن با ایدئولوژی استالینیستی و مارکسیسم دولتی عمل می کند. طبقه روحانیون با موتور ایدئولوژیکی قرآن و اسلام شیعه، پیوسته عمل نموده و الگوی پیامبر و جهاد محمد و الگوی خرافه گرایی شیعه را راهنمای خود قرار داده است. بزرگترین ضربه به حیات ملی و تاریخی و فرهنگی ما از جانب اسلام بوده است.

انتقاد به اسلام، تابوی خطرناک

این تاریخ تسلیم در برابر اسلام، امروز نیز تکرار می شود. تمام سازمانهای سیاسی چپ و ملی و سکولار و جمهوری خواه در باره اسلام و استعمار تخریب کننده آن سکوت می کنند. این سازمانها و نهادها، خواهان رهایی کارگر و ملت ایران هستند و از استقلال ایران حرف می زنند ولی نسبت به دینی که ایران را مستعمره کرد انتقاد ندارند و تمام همت اشان آنست تا با مدافعال دینی استعمار اسلامی مناسبات «همبستگی مبارزاتی» داشته باشند. درست است که مبارزه با استبداد دینی حاکم یک نیروی متحد بزرگ می طلبد. ولی چرا راجع به خشونت استعماری تاریخی اسلام نقدی گفته نمی شود؟ چرا آنها به منقدان علمی و دانشگاهی اسلام و قرآن حمله می کنند و یا خواهان سکوت آنها هستند؟ چرا در تریبون انجمن ها گفتار منقدان اسلام سانسور می شود؟ چرا روزنامه نگاران از بیان انتقاد علمی به اسلام هراس دارند؟ چرا برخی دانشگاهیان ایرانی در غرب از تروریستهای مسلمان تبار تحلیل یکجانبه داده و غرب را مسئول رشد تروریسم دانسته و لائیسیته را محکوم می کنند؟ آنها هرگونه نقد علمی و هرمنوتیک را نابجا دانسته، ولی خود اصل معماری اتحاد با نیروهای مسلمان را ستایش می کنند. بعلاوه این افراد روشنفکر خود سازندگان نشریاتی میشوند تا دیندار «اسلام رحمانی» به تبلیغات دینی خود ادامه دهد و «عطر» اسلام را هرچه بیشتر بپراکند. این سازمانها و این نخبگان دستخوش فراموشی شده اند یا دین خو و تسخیر شده می باشند؟
اغلب روشنفکر ایرانی نمی تواند واکنش مناسب به پدیده اسلامیسم و تروریسم آن داشته باشد زیرا ایدئولوژی اسلام او را تابع خود ساخته است. اغلب، ذهنیت و ناخودآگاه روشنفکر ایرانی فاقد تربیت علمی و غیر دینی است و نقد دین در این ساختار روانی ناممکن است. زیگموند فروید در اثر خود «توتم وتابو» از اسطوره کشتن پدر توسط پسران و خوردن جسد پدر توسط پسران صحبت میکند. برپایه این میتولوژی فروید از دو ممنوعیت در ذهن می گوید: یکی نمادی که به صورت یک نوع حیوان جای پدر را گرفته و این نماد توتم است و دیگری خوردن حیوانی که حرام اعلام شده و رفتارهایی که ممنوع شده و به تابو تبدیل شده اند. بدنبال حمله عرب ایرانیت قربانی شد و اسلامیت جای آنرا گرفت و این امر به توتم تبدیل شد و نزد ایرانیان و امروز نزد روشنفکران، نقد اسلام به تابو تبدیل گشته است. در این ذهنیت ازخودبیگانه، نقد ممنوع است.
افزون بر آنچه گفته شد ذهنیت بسیاری از روشنفکران با «اکونومیسم» یا اقتصادگرایی شبه مارکسیستی، پرداخته شده است و بنابراین این ذهنیت از خلاقیت و نوآوری در اندیشه محروم است، پیچیدگی ها را نمی فهمد و همه پدیده ها را فقط به یک اصل وابسته میداند. به همین خاطر ذهنیت روشنفکر ایرانی در برخورد به تروریسم فقط اقصاد و سرمایه جهانی را می بیند. اینکه برخی محافل و شخصیت های غربی در رشد این امر دست داشته شکی نیست، ولی تروریسم و جهاد اسلامی از نخستین لحظه حیات اسلام وجود دارد. دیدگاه اکونومیستی قادر به توضیح پدیده تروریسم نیست. اکثریت تروریستهای مسلمان و عرتبار در اروپا و آمریکا از شرایط شغلی و حتا از رفاه اقتصادی برخوردار بوده اند. یکسری از تروریستهای اخیر در محیط خانوادگی آشفته و متعصب و در جنایتکاری و زندان بزرگ شده، ولی سپس جلب پول و تبلیغات شبکه های تروریستی گردیدند. تعصب و بی فرهنگی و حسادت و دسترسی به حوریان بهشتی، محرکه بزرگی برای آنهاست. این لایه اجتماعی با چند آیه در باره کشتار کفار به حرکت درآمده و جهاد خود را امر مقدس و وسیله ای برای رسیدن به بهشت تلقی می کند. تروریسم یک ایدئولوژی اسلامی جهانی است و هدف تخریب تمدن و نابودی آزادی را تعقیب می کند. برای بسیاری حس تخریب یک لذت جوئی روانی است و این امر برای یک ذهن دینی و محرومیت دیده دارای جذبیت است. جهان اسلام جهانی بیمار و سرشار از محرومیت روانی و جنسی و حقارت می باشد و این حالات بیمارگونه و سرشار از عقده بطرز مدام به نسل های جدید انتقال می یابد.
اسلام تمدن را ویران خواهد کرد؟
روشنفکران ایرانی در برابر این همه اقدامات تروریستی واکنش لازمه و اندیشمندانه ای ندارند و به ریشه های این تروریسم دولتی و حزبی و گروهی توجه نمی کنند. استعمار دین اسلام با تعرض علیه سرزمین پارس و سایر سرزمین ها آغاز شد و هم اکنون به گونه دیگری به پیشروی خود ادامه می دهد. در نزد شهروندان مسلمان، هستند کسانی که صلح دوست و انساندوست و دمکرات هستند ولی در دین اسلام و در محتوای پیام قرآنی، صلح دوستی و دمکراسی ناممکن است. اعلامیه جهانی حقوق بشر از صلح و برادری و حقوق برابر انسانها حرف می زند ولی قرآن از نفاق و جنگ و کشتار و تسلیم در برابر الله می گوید. اسلام دین تصرف و جهاد است و کسانی را که کفار و مرتد و منافق و مخالف می شمارد دشمن می داند و تا نابودی آنها پیش می رود. اسلام یک دین امپریالیستی است که انحصار طلب است و بنابراین جهانی را که زیر پایش و کنترل اش نیست، قبول ندارد. این دین تروریسم را پرورش داده و در ماهیت خود توجیه گر تروریسم دولتی و غیردولتی است.
با توجه به ساده لوحی و نبود یک مبارزه فلسفی و فرهنگی عظیم، با توجه به روشنفکران و نخبگان مسخ شده و فاقد شهامت و با توجه به شرایط اجتماعی و سیاسی تنش زا، اسلام رشد خواهد کرد. اسلام اندیشه را منحل می کند و کینه ورزی را گسترش می دهد. اسلام تمایل به زیبایی و آرامش روانی را نابود می کند. این حرکت طاعونی خاموش نخواهد شد. تنها راه امید راه تلاش برای آزادی اندیشه و نقد است. یادمان باشد که انسان به بدی عادت میکند و قدرت عادت، افراد را بیحس می کند. پس همیشه حساسیت خود را علیه فناتیسم و تاریک اندیشی تازه نگه داریم. تروریسم اسلامی ناشی از فقر اقتصادی نیست، بلکه ناشی از ایدئولوژی اسلامی موجود در قرآن و سنت و ناشی از منافع پیچیده قدرتهای محلی و جهانی است، ناشی از پول نفت و شبکه های قاچاق است، ناشی از گسترش شبکه های ایدئولوژیک اسلامی و وجود محتوایی خشونتگرا است. ازخودبیگانگی روشنفکران و نیز حسابگری ها و مصلحت گرایی نخبگان غیر دینی عامل منفی برای تعمیق خردگرایی و تضعیف ایدئولوژی اسلامی است. روشنفکران ما فلج هستند زیرا با ایدئولوژی اسلامی فاصله ندارند. اینگونه روشنفکران نمی توانند نقش مثبتی برای خرد فلسفی، برای جامعه ایی آزاد و برای خودمختاری عقل آزاد ایفا کنند. مبارزه علیه بدی صراحت و شفافیت می طلبد.
جلال ایجادی
جامعه شناس دانشگاه پاریس

درماندگی روشنفکران در برابر دین و تروریسم اسلامی