با رخصت از عبید زاکانی،یغما جندقی و ایرج میرزا
در پرده دری مشروع!
و بیاد کمال رفعت صفائی شاعری که در شاعرانگی ذهن بی همتا بود
که جوان بود و زود افتاد
که سی و چند سال قبل دید و سرود که:
این که بر گرد خورشید میچرخد
زمین نیست
جنایت است
«بنام خداوند جان و خرد
کزو برتر اندیشه بر نگذرد»
بنام خداوند «دانای طوس»
که باید زدن بر رخ اش هفت بوس
خدائی که بی مرزی این جهان
دهد قد و بالای او را نشان
خدائی نه: محتاج بانگ نماز
نه محتاج تسبیح و ریش دراز
نه محتاج وعده نه محتاج بیم
نه محتاج شیطان و دیو رجیم
نه محتاج جمع قرمساقها
به پیشانی ازجاکشی داغها
زمی در حذر، لیک از خون خلق
نموده شکم پر الی حد حلق
خدائی نه: چون شیخکان بوالفضول
حدیث و حواسش همه «..ج» و «..ل»
خدائی نه: جبار و مخلوق سوز
به ریش خدائی چنین، هفت….ز
بنام خدائی که هستی هموست
بلندی همو نیز پستی هموست
خدائی که با هرچه آمیخته
روانش به جان همه بیخته
در اوئیم و با او روان در جهان
از اینجا الی خطه ی بی نشان
نمیریم هرگز! در او زنده ایم
هم اوئیم چون، شاه،نی بنده ایم
به هستی پراکند خود را که ما
یکایک بگردیم چونان خدا
***
بنام خدائی که جوشد حیات
در این عالم بیکرانش ز ذات
بنامش! نه آلاه آئین شیخ
که چون ضرطه جست از کجا؟«قین» شیخ
[برو معنی «قین» بپرس از لران
همان مردم ساده ی پاکجان]
جهان آفرین تا جهان آفرید
خدائی به این…. گشادی ندید
که دائم بما میکند امر و نهی
گهی با تلیفون و گاهی به وحی
ز ما هر زمان میکند پرسشی
ولی وای گر زین طرف خواهشی
کشد ابروان را به هم، آن عبوس
کند قوقولیقو مثال خروس
کشد نعره ای تا شود زلزله
و پهنای عالم پر از غلغله
دهد وعده بر دوزخ و جنتش
گزد کی ز اوضاع عالم ککش
زمین گر بر آید به داد و فغان
بگوید:به تخمم! همه مردمان
نشسته به اوج فلک بی خیال
ز اوضاع عالم کند کیف و حال!
گهی هیزمی توی دوزخ نهد
گهی خانمی نو به جنت دهد
گهی کسخل تازه ای را روان
کند زآسمان جانب مردمان
اگر چه خیال است این نی خدا
به لطفش نگه کن! پس از قرنها
شد ایران ز دین اش به ظلمت درون
سراسر همه رود اشک است و خون
گروهی که ازخود قرمساقتر
رسیدند از ره چو قوم تتر
نشستند و ریدند در هر کران
به معیار و میزان آئینشان
نهادند بر سر چو عمامه ها
مر آن سنده ها را به اذن خدا
شد آئین منحوسشان دام ما
به دوزخ نشاندند ایام ما
**
گرفتم که مردی شریف و عرب
به غاری فرو رفت یک نیمه شب
گرفتم تعقل بشد مستتر
تخیل نمودش بسی کر و فر
در آمد براو حضرت جبرئیل
بگفتش ز گاو و ز اصحاب فیل
گرفتم که او مردی آزاده بود
جوانمرد روشندل و ساده بود
گرفتم که او قصد اصلاح داشت
چه شدحاصل آنچه آن مرد کاشت
پس از چهارده قرن ای عاقلان
شما و مرا چیست سود و زیان
بجز شیخ و ملا و لوش و لجن
بجز غرق نکبت تمام وطن
نشد وقت آن تا تعقل کنیم
کمی جای وحشت، تامل کنیم
بکوبیم پتکی بر این اعتقاد
که دوغ است و کشک است و پشم است و باد
از این دوزخ تلخ بیرون رویم
بسوی خدائی دگر گون رویم
ز دوزخ بگفتم در ایرانزمین
ببین دوزخ اینک به صحن زمین
***
جهنم همین جاست باور کنیم
کمی کمترک خویش را خر کنیم
اگر شیخنا حرف دیگر بگفت
مکن گوش، او گفته بس حرف مفت
مکن گوش چون شیخ گه خورده است
به خوردن ز زاغان سبق برده است
نگه کن به آفاق و صحن زمین
ببوی! و بگوش! بمال! و ببین!
زگند ستم بوی گه مفتخر
زبانگ ضعیفان فلک گشته کر
بر این گوی چرخنده از عدل وداد
اثر نی ، که ناموس بودن به باد
نه انسان، که حیوان و خاک ودرخت
زتوفان بیداد بس تیره بخت
طبیعت ز چشمان خود خونفشان
سیه پوش سوگش زمین و زمان
چو مالی سرانگشت بر روی خاک
همه خون و اشک است و دلهای چاک
نظر چون کنی!چشمها غرق شرم
شوند وببارند خوناب گرم
نگه کن تو بر چارسوی جهان
لجن در لجن در لجن ها روان
ز برق طلا خیره چشم فلک
در این ره روا هر چه دوز و کلک
جهان بیدفاع است وبر آن بشر
جهانخواره بر او چنان گاو نر
جهیده!برافراشته شاخ ها
بسوی فلک همچو بیلاخ ها
به یکدست او زر به دست دگر
همه تیغ و زنجیر و بند و تبر
بشاشیده بر هر چه فرهنگ پاک
بر آورده فرهنگ خود از مغاک
نه فرهنگ، بل چون یکی پالهنگ
که جان را چنان دل کند خاره- سنگ
همه تن پرستی همه من پرست
جز این پشت پا برهر آنکو که هست
نه رحم و مروت نه عشق نه شور
نه مهر و محبت نه شادی ، سرور
همه کار، اما چنان بردگان
ز بهر چه از بهر یک لقمه نان
همه شاد و شاکر از این بندگی
که چرخد مرا چرخه ی زندگی
همه شاد و شاکر که ما بنده ایم
نفس میکشیم و کمی زنده ایم
اگر باورت نیست این شرح تلخ
نگویم ترا قصه ی روم و بلخ
به یکسو نگه کن تو بر روس و چین
چه کردند با نیم اهل زمین
چه ماند ه ست زآن آرمان قدیم
کزآن بود سرمایه داری به بیم
نهادند آنرا درون خلا
کشیدند سیفون به اذن خدا
کنون هر دوتا در دو سوی فقیه
بمالند بر تخم آخوند پیه
نگه کن تو اعجاز پروردگار
محمد شده با لنین همقطار
روانند از خطه ی چین و روس
بسی تنفروشان مثال عروس
به هر رهگذاری به هر کشوری
از این تیره بختان روان لشکری
به یکسوی آفاق «القاعده»
فرود آمد از عرش چون مائده
به لب بانگ قرآن و در دست تیغ
به اذن خدا میکشد بیدریغ
به سوی دگر«داعش» از تیغ دین
چه کرده!نگویم! برو خود ببین
که حالم زهستی به هم خورده است
که از زندگی آبرو برده است
به نام محمد به اذن خدا
زنان را فروشند چون چارپا
به سوریه و لیبی و در عراق
نهادند دیگ ستم بر اجاق
سه کشور چنان لاشه گوسفند
به چنگگ شد آویز با مکر و فند
که ارباب کل جهان شاد باد
همیشه فلانجایش آباد باد
دو سوم ز اهل جهان گرسنه
به لبهایشان نعره ی آی ننه!
در این عالم پر زلوش و لجن
نصیب جهان چیست از مرد وزن
نگاه کن به تقسیم ثروت به خاک
گریبانت ار هست آنرا بچاک
که سهم «نود با نه» اهل زمین
بود «یک زصد» لیک بعدش ببین
که «نه با نود» قسمت پول و زر
بود سهم «یک درصد» این بشر
عدالت همین است شاکر شویم
براین عدل آن به که «فاکر!» شویم
در این محشر خر کنون آمریک
بنام عدالت کند جیک جیک
چنانی که «آن شیر» والا تبار
که چندیست خوابیده در توی غار
بر این نقطه با شوق چرخش کند
به دور جهاندار گردش کند
که شاید نصیبش شود زین شکاف
به لطف خداوند منان لحاف!
که شاید نصیبش شود زین نمد
کلاهی به لطف خدای صمد
ولیکن جهاندار عمامه دوست
ز خربوزه ندهد ورا غیر پوست
که این هردو : شیخ و جهانخوار پست
برادر بدندی ز روز الست
به باطن به صلح و به ظاهر به جنگ
فرو برده در خون چو کفتار ، چنگ
یکی شان بنام خدا میکشد
یکی در طریق طلا میکشد
به فرهنگ هر دو، بشر پوچ و هیچ
به ماشین غارت فقط مثل پیچ
به آئین هر دو بشر چون غلام
حقیقت جز این نیست پس والسلام
چه خواهد شد ای دوست پرسی زمن
در این عصر شرمنده زو، اهرمن
ندانم ولی دانم این را که راه
رسیده به بن بست و تا قعر چاه
بلرزه در افتد زمین و زمان
ندانم کجا در کدامین مکان
رهایم من از هر نبی و رسول
چرا؟ کزخدا گشته ام فول فول
ولی بنگر آفاق! توفان نوح
به دریا نه، بر خاک بانگ فتوح
بر آورده از قعر جان های تلخ
در اینجا و آنجا چه روم و چه بلخ
بر آید که شوید مر این منجلاب
زنو نو کند این زمین خراب
در این رزم بشنو تو از زردهشت
پیامی که بهر من و ما نوشت
به یکسوی ظلمت ،سوئی آفتاب
صفوف خود آراسته ناب ناب!
به یکسو خدا سوئی اهریمن است
«سحر تا چه زاید شب آبستن است»
سی ژوئن 2016 میلادی
__________________
بیت اول از فردوسی است
مصرع آخر از حافظ است
