ناصر کاخساز
روشنفکرن و چپ ها و راست ها. ورژیم پیشین و دیکتاتوری که زمینه رشد رادیکالیسم مذهبی شد… و..
پس تقصیر کی نبود؟
این ها همه اش به تحلیل و تعلیل انقلاب که باید به دور از اَفِکت های عاطفی باشد مربوط است.
در بحث تقصیر، یک عنصر اساسی خیزش اجتماعی انقلاب همواره غایب است. یعنی این فورمول اجتماعی که در اجتماعی اسلامی که آزادی سیاسی نباشد ، هیچ نیروی دموکراسیکی برنده حرکت های ناگهانی و انفجاری نخواهد شد.در جامعه اسلامی وقتی که سیاست غایب باشد پایِ مذهب به میان می آید. مذهب جایگزین سیاست می شود. چون مذهب حرکتی اجتماعی است که دیکتاتوری نمی تواند آنرا به آسانی زیر نظارت بگیرد.در غیاب سیاست، مذهب همیشه در حال بل گرفتن است. در حالی که نیرو های دموکراسیک به زمان نیاز دارند، و امکانات آنها تابع رشد لیبرالیسم در جامعه است.
در چنین موقعیتی، مذهب، توده ها را به حرکت در می آورد. توده های تحریک شده، یا راست و چپ و میانه و بقیه روشنفکران را به دنبال خود می کشند یا از کنار آنها به راحتی خواهند گذشت. این فورمول بندی اجتماعی در مصر نیز عمل کرد آنجا قاطبه روشنفکران و نسل جوان حتا مخالف موتور مذهب بودند. ولی امکان پیروزی نداشتند. جون دموکراسی از ارتجاع شکست خورده بود.. توده ها که به حرکت در آیند دموکراسی و روشنفکرن، نقش عینی و مادی خود را علیه آن از دست می دهند.به همین سبب ارتش مصر که سابقه پیروزی و شکست داشت و هویت داشت از آخرین لحظه یِ فرصت سود جست و جلوی ایرانیزه شدن انقلاب را گرفت.
بحث تقصیر می تواند در بگیرد. اما با بحث تعلیل نباید مخلوط شود.وگرنه نقش ارتجاع حاکم تحت الشعاع بحث تقصیر که سخت با عواطف آسیب دیده آمیخته است قرار می گیرد. بحث تقصیر یک بحث اخلاقی و معنوی است و شاید برای همیشه متنازعُ فیه باقی بماند. از بحث اخلاقیِ تقصیر باید رها شد و حاکمیت مذهبی را که به طور عینی حاکم برسرنوشت ملی شده است در مرکز توجه قرار داد. و این، زمینه نزدیکی همه نیروهائی بشود که با روش خشونت پرهیز وبر اساس حقوق بشر و بر محور منافع وتاریخ ملی به عبور از جمهوری اسلامی باور دارند.
نتیجه : ازسکولاستی سیسمِ بحث تقصیر باید رها شد، وگرنه درهای مبارزه علیه جمهوری اسلامی عملا بسته می شوند.
تحلیل و تعلیل انقلاب پنجاه و هفت، بالاخره تقصیر کی بود؟
