شکوه میرزادگی
در سال 2005 سازمان ملل متحد روز 27 ژانویه (7 بهمن) را «روز جهانی یادبود قربانیان هولوکاست» نام گزاری کرد و از آن سال ببعد، هر ساله، مراسمی در ارتباط با هولاکاست در سراسر جهان پیشرفته، و از سوی مردمان انساندوست، برگزار می شود.
«هولوکاست»، اگر چه واژه ای باستانی و به معنای «همه سوزی» ست، اما پس از جنگ دوم جهانی برای مفهوم نسل کشی و سوزاندن و کشتار دسته جمعی یهودیان به کار می رود.
حکومت هیتلری ابتدا یهودیان، کمونیست ها، سوسیالیست ها، طرفداران صلح و مخالفان سیاسی خود را به زندان انداخت، سپس آن ها را در اردوگاه های کار اجباری – که در سراسر اروپای تحت تسلط خود ترتیب داده بود – مورد شکنجه و آزار و اعدام قرار داد، و دست آخر یهودیان را در کمپ های ویژه ی کشتار دسته جمعی سوزاند. در یکی از این کشتارگاه ها در نزدیکی لهستان، که با نام «آشویتس» مشهور است، بیش از یک میلیون انسان جان شان را از دست دادند.
امسال، در سالروز یادبود قربانیان هولوکاست، سازمان ملل از همگان تقاضا کرده تا «جوانان را تشویق کنند از ماجرای هولوکاست درس بگیرند و علیه تبعیض بایستند و از ارزش های دموکراتیک در جوامع خود دفاع کنند».
مفهومی کلیدی که امسال سازمان ملل به آن اشاره کرده، یعنی ایستادگی در برابر تبعیض و دفاع از ارزش های دموکراتیک، نشان می دهد که چرا باید از تشکیل هر حکومت مذهبی یا ایدئولوژیکی که انسان ها را به گروه ها و دسته های مختلف تقسیم می کند و بر «برتری برخی بر برخی دیگر» تاکید دارد و اهمیتی برای شایستگی ها و یا ارزش های مساوی انسانی قایل نیست، جلوگیری کرد.
یکی از کشورهایی که هم اکنون زیر بار این نوع تبعیض قرار دارد سرزمین خودمان است. آیا در ایران و در حال حاضر میلیون ها انسان به خاطر باور داشتن به مذهبی غیر از مذهب تشیع، یا به خاطر بی مذهبی، و یا به خاطر مخالفت با حکومت دیکتاتوری، گرفتار زندان، شکنجه و مرگ نیستند؟ آیا انداختن اجباری حجاب اسلامی بر سر زنان، شبیه بستن اجباری همان بازوبندی نیست که در آلمان هیتلری بر بازوی یهودیان بسته می شد تا آن ها را از دیگران جدا سازد؟ آیا ممنوع کردن دانشجویان بهایی از حضور در دانشگاه ها و محروم کردن آن ها از فراگیری دانش چیزی شبیه راندن یهودیان از جامعه ی زمان هیتلر نیست؟ و آیا این زندان های انبوه از آزادی خواهان چپ و راست و دگراندیش شبیه همان اردوگاه هایی نیست که هیتلر قبل از هولوکاست ساخته بود؟
بیهوده نیست که رهبران حکومت مسلط بر ایران، نه تنها هیچ دلسوزی و احترامی برای قربانیان هولوکاست قائل نیستند، بلکه یا آن را «از دروغ های اسراییل» دانسته و منکر آن شده اند و یا غیرمستقیم در سایت های موسسات زیر نظرشان هیتلر را برای چنین فاجعه ای تحسین کرده اند.
و کاش برخی از به اصطلاح روشنفکران ایرانی که یا به تبعیت از «جمهوری اسلامی» و یا به خیال خودشان برای دفاع از حقوق مردم فلسطین، واقعیت اتفاق افتادن هولوکاست را رد می کنند، یا به آن بی توجه هستند، متوجه باشند که رد این نوع فجایع، می تواند در هر جامعه ای هولوکاست دیگری بوجود آورد که قربانیان اش لزوما یهودی نباشند.
یاد میلیون ها قربانی هولوکاست همیشه روشن باد!
24 ژانویه 2019
