حوالی ظهر روز ۱۳ اردیبهشت، انفجار در تونل معدن زغال سنگ زمستان یورت آزادشهر در استان گلستان، از کارگران قربانی گرفت؛ بنا بر گزارش ها تا کنون ۳۵ نفر از کارگران بر اثر انفجار گاز در عمق حدود ۲۰۰۰ متری تونل این معدن جان باخته اند؛ از سرنوشت عده ای از کارگران خبری نیست و حدود ۷۰ نفر از کارگران مصدوم و مجروح شده اند.
بعد از آتش سوزی ساختمان پلاسکو این دومین فاجعه در ماه های اخیر است که به علت تعداد کثیر کشته شدگان و ابعاد دهشتناک فاجعه، در سطح وسیع رسانه ای می شود و توجه افکار عمومی را به خود جلب می کند.
اما فاجعه معدن زغال سنگ یورت و فاجعه پلاسکو استثناهایی در عرصه کار و کارگری نیستند، بلکه نمونه های بزرگ و دهشتناک از قربانی شدن هر روزه کارگران در هنگام کار می باشند: طبق گزارش های رسمی تنها در سال گذشته، بیش از ۱۳۰۰ نفر از جمله ۷ کودک بر اثر حوادث کار جان را خود را ازدست دادند. بنا به برخی گزارش ها هر سال حدود ۲۰۰۰ کارگر ساختمانی قربانی حوادث کار می شوند. تعداد مصدومان و مجروحان حوادث کار چندین بار بیش از جان باختگان است. بیماری های ناشی از اشتغال بیداد می کند و هر سال هزاران نفر از کارگران را به کام خود می کشد.
این تعداد از حوادث و قربانیان آن به هیچ رو امری طبیعی و اجتناب ناپذیر نیست. بلکه دلیل اش بی حقوقی مطلق کارگران در ایران و بطور مشخص تر این است که محیط ها و مراکز کار در سرمایه داری تحت حاکمیت جمهوری اسلامی از ناامن ترین ها در سطح جهانی است. استانداردها و مقررات ایمنی توسط کارفرمایان و دولت – که خود بزرگترین کارفرماست- رعایت نمی شود و کارگران مجبور می شوند در محیط و شرایطی کار کنند که هر لحظه ممکن است به قیمت جانشان تمام شود. محیط کار، امن نیست زیرا ایمن سازی محیط کار، هزینه بردار است و به همین دلیل یعنی برای صرفه جویی در هزینه ها، دولت و کارفرمایان از جان کارگران مایه می گذارند، و به این گونه هر ساله هزاران کارگر قربانی منافع سیری ناپذیر سرمایه و سرمایه داران می شوند.
تا هنگامی که در بر این پاشنه بچرخد، تا هنگامی که کارگران نتوانند با قدرت تشکل و اعتصاب و اعتراض دولت و صاحبان سرمایه را به پذیرش حقوق کارگری از جمله ایمن سازی مراکز کاری مجبور نمایند، قربانی شدن هر روزه کارگران در هنگام کار و وقوع فاجعه های چون معدن یورت و پلاسکو متاسفانه ادامه خواهد یافت.
اما نباید گذاشت که فاجعه ای پشت فاجعه بیاید و این روند جنایت کارانه تداوم یابد. نباید گذاشت که فاجعه معدن یورت نیز مانند فاجعه پلاسکو توسط رژیم بدون هیچ بررسی مستقل در مورد علل ریشه ای و مسببان فاجعه، مسکوت بماند و به فراموشی سپرده شود. یادمان نرود که همین دو سال پیش این کارگران با وجود شرایط بسیار سخت کاری بیش از یک سال حقوق خود را دریافت نکرده بودند و کماکان بسیاری از آنان به صورت پیمانکاری اشتغال داشتند و تا این لحظه گزارش معتبری از وضعیت قراردادکاری وبیمه ای معدن زغال سنگ یورت منتشر نشده است. باتوجه به خاطره دردناک وضعیت بیمه ای کارگران ساختمان پلاسکو آیا کلیه این کارگران تحت پوشش بیمه تامین اجتماعی بوده اند؟
اتحاد بین المللی، ضمن مسئول دانستن جمهوری اسلامی و کارفرمایان در قبال آمار وحشت آور قربانیان سوانح کاری، کشته شدن کارگران فاجعه معدن یورت را به خانواده های آنان و همه کارگران معدن یورت و طبقه کارگر ایران تسلیت می گوید. ما خواهان بررسی علت این حادثه توسط یک هیئت کاملا مستقل با حضور نمایندگان منتخب کارگران معدن یورت، خانواده جان باختگان و مصدومین و نهادها و تشکلات مستقل کارگری در ایران وسطح بین المللی هستیم. عوامل و مسسببان این حادثه باید افشا و محاکمه شوند و به خانواده کارگران جان باخته و مصدومان باید غرامت کامل پرداخت شود.
اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران
۴ مه ۲۰۱۷
info@workers-iran.org
http://etehadbinalmelali.com/ak/
