امسال در شرایطی اوّل ماه مه، روز جهانی کارگر را برگزار میکنیم که در سراسرِ دنیا، انحصاراتِ جهانی و سرمایه هایِ مالی با توسل به ابزارهای گوناگونِ “قانونی” و اقتدارگرانه و در امتدادِ سیاستهایِ نئولیبرالی، به حقوقِ اجتماعیِ کارگران و توده هایِ زحمتکش، بطورِ گسترده ای یورش برده اند. در بیشترِ کشورهایِ پیشرفته غرب، بخاطرِ اوجگیریِ گرایشاتِ راستِ افراطی و بویژه در آمریکا با اشغالِ پست رباست جمهوری بوسیلهِ دونالد ترامپ و طیفِ شبه فاشیستی، تعرض به حقوقِ کارگری شدت گرفته است. اتحادیه های کارگری، بویژه در بخشِ عمومی (دولتی) و از جمله در حیطهِ آموزشی ( معلمان و کارمندانِ اداری) دائما تحت فشار قرار گرفته و امکان تقلیلِ در تعدادِ کارگرانِ عضوِ اتحادیه در امریکا به زیرِ ۷ درصد محتمل است. در جوامعِ تحتِ جکومتهایِ خودکامه، البته وضعیتِ اجتماعیِ کارگران به مراتب وخیم تر از این بوده، حاکمان قدرت، با استفاده از مجموعه مکانیسم هایِ اقتصادی و سیاسی (پلیسی)، کارگران شدید تر استثمار میشوند. در ایران، زیرِ سلطه حکومتگران جمهوری اسلامی و سیطرهِ نظامِ تئوکراتیک و فاسدِ سرمایه داری؛ زندگی برایِ اکثریت قاطعِ توده های مردم زحمتکش، بویژه طبقه کارگر دشوار تر شده است. اقلیتِ بسیار کوچکی از روحانیتِ تحتِ رهبریِ ولی فقیه، بوروکراتهایِ دولتی، سرانِ سپاه و سرمایه دارانِ نوکیسه؛ با توسل به اختناقِ سیاسی: زندان، شکنجه و اعدام؛ ارزش های تولید گشته اجتماعی توسطِ کارگران را مزورانه چپاول میکنند. محورِ اصلیِ اقتصادِ سیاسیِ حکومتِ جمهوریِ اسلامی را نوعی نئولیبرالیسمِ اقتدار گرا با هدفِ تاراجِ ثروتِ کشور و توسل به ترفند هایی مانندِ “هدفمندیِ یارانه ها” و “نیاز به جذبِ سرمایه خارجی”، تشکیل میدهد. طبقِ این فلسفهِ اقتصادی، آزادیِ عمل عمدتا به جرگهِ حکومتگران و شرکایِ سرمایه دارِ آنها محدود گشته، اکثریتِ قاطعِ مردم در سرنوشتِ اقتصادی و اجتماعیِ جامعه دخالت نداشته در فقر و محرومیت زندگی میکنند، در حالیکه سردمدارانِ نظام با تصرفِ در آمدهایِ نفتی و توسل به اختلاس هایِ نجومی، ثروتِ جامعه را غارت میکنند.
اوضاعِ وخیمِ کنونی که مولودِ اتخاذِ سیاست های ضد مردمی و متاثر از اهدافِ دوگانه: ایجادِ پیوند با سرمایه های جهانی و تحکیمِ جایگاهِ حکومتگران میباشد، باعث گردیده که بیش از نیمی از مردم در زیر خط فقر زندگی کنند، نرخِ تورم بمراتب بالای ۱۰ در صد، میلیونها نفر بیکار و شکافِ طبقاتی فاحش میباشد. در سال ۹۴، رشد صنعت به منفی ۲.۲ رسید، بخشِ اعظمِ واحد های تولیدی ورشکست گردیده و اکثرِ موسساتِ فعال با ظرفیتِ بین ۳۰ تا ۴۰ در صد ظرفیت خود فعالیت میکنند. طبقِ آمارِ رسمی، درآمدِ حقیقی (تورم در رفته) خانوارهایِ ایرانی از سال ۱۳۸۶ به بعد مرتبا کاهش یافته و با اینکه هزینه سبدِ معیشت (معادلِ خط فقر) از طرف مقامات نظام ۲ میلیون و ۴۸۹ هزار تومان برآورد شده، اما تعیینِ اخیرِ “حداقل دستمزد” ۹۳۰ هزار تومان در ماه از طرفِ کمیته “سه جانبه گرا” (نماینده دولت، نماینده کارفرما و نماینده “کارگران”)، بویژه با توجه به نرخِ تورم، به هیچ وجه، از محرومیتِ اقتصادی کارگران نمی کاهد. در واقع بیش از ۸۰ در صد از کارگرانِ کشور با این سطح از دستمزد در شرایطی پایین تر از یک پنجمِ خط فقر (۴.۵ میلیون تومان، طبق خبرگزاریِ ایلنا ۹ اسفند ۹۵) زندگی میکنند.
تازه همین حداقل دستمزد ۹۳۰ هزار تومانی را میلیونها شاغل کارگاهای کوچک و کارگران موقت، پاره وقت، سفید امضاء و قراردادی نیز دریافت نمیکنند. این فاجعه در مورد زنان کارگر بیش از هر قشری بیداد میکند. با وجودِ این وضعیت ناگوار در زندگیِ مردمِ ایران که اکثرأ کارگر و زحمتکش هستند، در مجلسِ فرمایشی حقوق های نجومیِ ۲۴ میلیون تومانی برایِ مدیران در موسسات دولتی و خصوصی تعیین میشود (مصوبه مجلس در ۱۲ اسفند ۱۳۹۵.
کارگران و زحمتکشان، برایِ بهبودیِ وضعیتِ اقتصادیِ خود، چاره ای جز مبارزه برای برخورداری از حقوقِ انسانی و دمکراتیک، در راستایِ رفعِ استثمارِ اقتصادی و انواعِ ستم هایِ اجتماعی، ندارند. بدیهی است که دستیابی به شرایطی که به توانمندیِ جنبشِ کارگری در راستایِ اهدافِ فوق یاری رساند، بخودیِ خود، یک دستاورد است. در واقع مبارزه برایِ حقوقِ کارگری، از جمله حق ایجادِ تشکل های مستقل و فعالیت در تجمع هایِ مستقلِ سیاسیِ، بویژه شکل گیریِ سازمانهایِ چالشگر برایی مقابله با سرمایه داری، یک ضرورتِ حیاتی در برابرِ جنبش کارگری است. تنها تحت چنین شرایطی است که تشکلهای کارگری و مردمی، بویژه بخشِ سوسیالیستیِ آن، برایِ پیوند زدن مبارزات برایِ مطالباتِ عامِ آزادیخواهانه و عدالتجویانه با فعالیتهایِ ضد سرمایه داری، از توانِ بیشتری برخوردار گشته، بهتر میتوانند در راستایِ ایجادِ دگرگونی بنیادی بسویِ سوسیالیسم، یعنی استقرارِ مناسباتِ اجتماعیِ عاری از استثمار و استبداد و هرگونه ستم اجتماعی، مبارزه کنند.
در شرایطِ کنونی، جنبش کارگری ایران درگیر مبارزه علیهِ معضلاتِ اجتماعیِ غیرِ انسانی مانندِ بیکاری، رکودِ تورمی، اخراجِ های وسیع، سطح پایین دستمزدها، نبودِ امنیت شغلی، بی مسکنی، خصوصی سازی، ورشکستگی صندوق های بیمه، تعویق طولانی مدت پرداخت دستمزد و مزایا، نابرابریِ دستمزد بینِ زن و مردِ کارگر، اجبارِ کودکان به کار، کارتن خوابی، فساد و ناعدالتیهای فاحش در اقتصاد جامعه، میباشد. تقریبا همه روزه، ایران شاهدِ اعتصابات، تجمع و راهپیمایی های اعتراضی از سویِ کارگران و بازنشستگان است. تشکل هایِ مستقلِ کارگری مانندِ سندیکایِ کارگرانِ شرکت واحدِ اتوبوس رانیِ تهران و حومه و سندیکایِ نیشکرِ هفت تپه، کمیتهِ پیگیریِ ایجادِ تشکل هایِ کارگریِ ایران، کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکلهای کارگری، اتحادیه آزاد کارگران ایران، سندیکای کارگران نقاش و کانونِ صنفیِ معلمان، با اینکه از سویِ جمهوری اسلامی تحمل نشده همواره تحت سرکوب قرار دارند، توانسته اند که با شرکت در اعتصابات، اعتراضات و تظاهراتِ خیابانی و در حمایت از مطالباتِ صنفی و دمکراتیکِ کارگران، همبستگیِ معنوی و سیاسیِ طبقاتی را بطور موثر به مرحلهِ عمل در آورند. شعارهایی مانندِ “معیشت، منزلت، سلامت، حق مسلم ماست” و “تا حقمان نگیریم، از پا نمینشینیم” فریاد هایِ حق طلبانهِ کارگران ایران است که در محیط کار و در اماکنِ عمومی طنین می اندازد. معلمان، کارمندان و پرستاران نیز به موازات کارگران صنایع به مطالبات خود دامن میزنند. کمپین “بودجه عادلانه” که از سوی معلمانِ مبارز سازماندهی شده و در میان مطالبات بر حق، کفِ حقوقِ عادلانه را سه میلیون تومان اعلام نموده، توانسته است که حدودِ ۱۱۰ هزار امضای مجازی و بیش از ۳۰ هزار امضایِ دستی جمع آوری نماید. اما در عینِ موفقیتها و دستاورد هایِ مقطعی، فعالانِ کارگریِ ایران ضرباتِ زیادی نیز متحمل شده و بسیاری از آنها در زندان بسر میبرند و با تحتِ پیگردِ پلیسی – قضایی قرار دارند.
تداومِ سالها اعتصابات و اعتراضاتِ دمکراتیکِ کارگری، سمت گیریهایِ رادیکالِ سیاسی نیز بهمراه داشته است. گرچه خواسته هایِ کارگری عمدتا صنفی بوده، اما در بطنِ مبارزاتِ آنها ایده هایِ رادیکالِ ضدِ نظام، دمکراسی خواهانه و در واقع سوسیالیستی تنیده است. برای مثال طیِ سالهای قبل، بارها شده است که صدها کارگر شاغل در شرکتهایِ برق منطقهِ وزارتِ نیرو به نمایندگی از هزاران کارگر از سراسر کشور در مقابل مجلس در اعتراضِ به “یکسان سازیِ حقوق و مزایایِ کارگران” و نیز سیاستِ سپردنِ بخشی از امکانات و تسهیلاتِ این صنعت به پیمانکارانِ خصوصی (که اغلب وابستگان به رژیم هستند) ، تظاهرات نموده اند. در واقع، سمت و سویِ اصلیِ این حرکتهایِ اعتراضی متوجهِ خطِ مشی نئولیبرالِ رژیم است که در جهتِ تطابقِ موازینِ اقتصادیِ کشور با تجویزاتِ نهاد هایِ سرمایه داریِ جهانی و از جمله “صندوقِ بین المللی پول”، در راستایِ ارزان سازیِ نیرویِ کار و جذبِ سرمایه هایِ جهانی، به قیمتِ کاستن از سطح معیشت کارگران ( تولید کنندگان اصلیِ ارزشِ اجتماعی)، سیاستگزاری میکند.
در دهه های اخیر، اتخاذِ سیاستهایّ گلوبالِ نئولیبرال (آزاد سازی و خصوصی سازی)، تاثیر مخربی در شرایطِ زندگی توده هایِ مردمِ جهان داشته، سطح دستمزد و مزایایِ اجتماعی برای کارگران، سیر نزولی پیموده است. بیکاری، کاهشِ دستمزد و نبود تامین اجتماعی کافی در سراسرِ جهان، از جمله در کشورهای متروپل، باعثِ محرومیتِ هرچه بیشترِ کارگران و تهیدستان گردیده، تظاهرات و اعتصاباتِ گسترده به بخشی از زندگی روزمره توده هایِ زحمتکش تبدیل شده است. سالهاست که در تعدادی از کشورهای جهان، اعتصاباتِ گسترده کارگری، بطور روزانه صورت گرفته، حرکتهای اعتراضی مردم به خیزش هایِ مردمیِ هرچند ناموفقِ ضدِ نظام منجر شده و در برخی از جوامع اعتراضات میلیونی به عرصهِ کارزارهای خیابانی و همچنین مبارزاتِ پارلمانی کشانده شده اند. همزمان، در تعدادی از کشورهایِ غرب از جمله آمریکا و اروپا، در دههِ گذشته، سیاستهایِ مافوقِ سودجویانه از سویِ انحصاراتِ عظیم در زندگیِ کارگران خللِ بیشتری وارد نموده و باعث گردیده که بویژه در میانِ بخشهایی از کارگرانِ سفید پوستِ اروپایی و آمریکایی؛ واکنش های منفیِ نژاد پرستانه و ضدِ خارجی و تمایل به انتخاب جریاناتِ راست افراطی به مقاماتِ حکومتی ، بر انگیخته شود.
با توجه به یورشِ قدرتهایِ مدافعِ سرمایه داری به حقوقِ دمکراتیک و اجتماعیِ کارگران و زحمتکشانِ در جهان و ایران، بر عهدهِ جنبشِ سوسیالیستی و جریاناتِ رادیکالِ کارگری و از جمله کمونیستها و بخشِ چپِ جنبشِ کارگری در ایران است که با همبستگی بین المللی، جبههِ مبارزان و مدافعانِ توده هایِ محروم، کارگر و زحمتکش را در مقابلِ قدرتهای اقتصادی و سیاسیِ سرمایه داری تقویت کنند. حمایت از مطالباتِ آزادیخواهانه، برابری طلبانه و عدالتجویانه جنبشِ کارگری یک وظیفهِ عاجل در مقابلِ فعالان و نیروهای چپ و آزادیخواه است .
نه به رژیم جمهوری اسلامی، نه به نظام سرمایه داری
پیروز باد مبارزاتِ کارگرانِ و زحمتکشانِ ایران و جهان برای استقرار دمکراسی و سوسیالیسم
اسامی امضاء کنندگان به ترتیب حروف الفبا :
– اتحاد چپ ایرانیان واشنگتن
– اتحاد چپ ایرانیان ونکوور
– اتحاد چپ سوسیالیستی ایرانیان
– بخشی از فعالین چپ در لس آنجلس
– کمیته دفاع إز مبارزات مردم ایران – شیکاگو
– کمیته یادمان کشتار زندانیان سیاسی دهه شصت در ایران – مونتریال
————————————
ایمیل آدرس، برای تماس و همکاری : iranianleftinnorthamerica@gmail.com
——————————————————
آکسیونها و جشن های اول ماه مه در تعدادی از شهرهای آمریکای شمالی بقرار زیر میباشد:
* شیکاگو
برنامه روز جهانی کارگر در شیکاگو
شاملِ: نمایش فیلم کوتاه و بحث و نظر
زمان: یکشنبه ۲۳ آوریل ساعت ۱:۳۰ بعد از ظهر
مکان: کتابخانه عمومی اسکوکی، ضلع غربی، طبقه اول، اتاقِ بوک دیسکاشن
Skokie Public Library, Book Discussion Room,
۵۲۱۵ Oakton St, ۶۰۰۶۲, Tel: ۸۴۷-۶۷۳-۷۷۷۴
برگزار کننده: کمیته دفاع از مبارزات مردم ایران-شیکاگو
———————————
* ونکوور
گرامیداشت اول ماه مه روز همبستگی جهانی کارگران در ونکوور
برنامه اول: پیامهای همبستگی و جشن. موسیقی زنده با پیانوی حسین زلیخاپور و صدای خانم رُز ، رقص با موزیک دی جی دیوید
زمان: شنبه ۲۹ آوریل از ساعت ۵:۳۰ تا ۱۱:۳۰ شب
مکان: سالن اتحادیه کارگری یونیفور، شماره ۳۲۶ خیابان دوازدهم در نیو وست مینستر
همراه با : فروش غذا و مشروب – ورودیه: ۱۰ دلار (برای کودکان زیر ۱۲ سال رایگان)
برگزار کننده: کمیته گرامیداشت اول ماه مه – ونکوور
تلفن اطلاعات: ۶۰۴۷۲۷۸۹۸۶ – ۷۷۸۸۳۶۶۳۲۲
برنامه دوم: تجمع، تظاهرات، سخنرانی و موسیقی زنده
زمان و مکان: دوشنبه اول ماه مه، ساعت ۵ بعد از ظهر تجمع در کلارک پارک در تقاطع خیابان چهاردهم و کامرشیال درایو، سپس راهپیمایی به سوی گراند ویو پارک – ونکوور
برگزارکننده: فدراسیون کارگران بی سی و شورای کارگری ونکوور و حومه
————————————
* مونتریال
کمیته یادمان کشتار زندانیان سیاسى دهه شصت در مونترال، بمناسبت اوّل ماه مه روز جهانى کارگر، برگزار میکند:
دوشنبه اوّل ماه مه راهپیمایى روز جهانى کارگر، همراه با احزاب و سندیکاهاى کارگرى
مکان: پارک ژان بریان نزدیک مترو کت دٍ نژ ،شروع برنامه راس ساعت ۶ بعدازظهر
شنبه ۶ ماه مه ، سخنرانى آنلاین بهروز فراهانى، فعال جنبش کارگرى، در مورد، خاستگاههاى صنفى و سیاسى جنبش کارگرى در ایران و عواملى که باعث دستگیرى ، زندانى شدن رهبران و فعالین جنبش کارگرى میشود .همراه با شام، شراب و موسیقى
مکان: کتابخانه نیما واقع در ۵٢٠۶ بلوار دکارى شروع برنامه راس ساعت ۶:٣٠ بعد از ظهر
————————————-
* واشنگتن
شرکت در راهپیمائی نیروهای چپ و مترقی امریکا در دفاع از کارگران و مهاجران
دوشنبه اول ماه مه – واشنگتن – تجمع در پارک مالکوم ایکس ساعت یک بعد از ظهر ، بعد از شنیدن چند پیام و سخنرانی، تظاهرات به سوی کاخ سفید
