میگویند کوچکترین کامیون داران ایران حد اقل ده تا بیست کامیون دارند. اگر قیمت کامیون بین بیست تا صد هزار دلار را ضرب در ده کنیم میشود بین دویست تا یک میلیون دلار. در ایران این رقم بالایی است. حالا بگذریم از آنهایی که تعداد کامیونهای خیلی بیشتری دارند.
این اعتصاب پس از سه نرخی شدن گازوئیل شروع شد. عملی که برای جلوگیری از قاچاق گازوئیل طراحی شده بود.
خبر دیگر که اگر درست باشد اینست که اکثر این کامیون داران به سران سپاه و فرزندانشان تعلق دارند. کسانی که در قاچاق بنزین و گازوئیل دست دارند و یک چهارم سوخت شدیدا سوبسید شده را قاچاق می کنند.
بی تردید این افرادبا تمام قوا از هرگونه تدبیر دولت برای جلوگیری از قاچاق جلوگیری می کنند. از قاچاق سوختی که سالانه بگفته خود مقامات دولتی سالی ۸۵ میلیارد دلار برای کشور هزینه دارد.
این افراد که باید رانندگان کامیونهایشان را بیمه کنند و حقوق مناسبی به آنها پرداخت کنند از این اقدامات رفاهی هم سر باز می زنند.
پرسش اینست که اگر این داده ها درست باشد باید از این اعتصاب حمایت کرد؟ توجه داشته باشید که این اعتصاب معلمین و یا کارگران و یا افراد فقیر جامعه نیست ، بلکه اعتصاب پولدارانی است که نمیخواهند از خیر لفت و لیس قاچاق بنزین و گازوئیل بگذرند.
البته عده ای فکر می کنند که از هر اعتصاب و حرکت ضد دولتی برای براندازی باید حمایت کرد ولی این اعتصاب با اعتصاب های کارگری فرق بزرگی دارد و آن اینست که بوسیله طبقات محروم برای استیفای حقوقشان ترتیب داه نشده.
دکتر فرزاد وحید
